Legenda Okrągłego Stołu mitem-kłamstwem założycielskim III RP

Legenda Okrągłego Stołu mitem-kłamstwem założycielskim III RP

Podstawowe kwestie zostały zatem uzgodnione wcześniej, a spektakularne pertraktacje przy „okrągłym stole” dotyczyły już spraw drugorzędnych.

Jan Olszewski[i]

“Lenin, któremu się rewolucja udała, twierdził rzecz oczywistą, że decydującym momentem rewolucji jest przejęcie władzy”  — napisał w 2010 roku red. Ernest Skalski jako wybitny znawca dzieł tego komunistycznego zbrodniarza — w notce o rocznicy Okrągłego Stołu.[ii] Takim legendarnym “przejęciem władzy” przez agenturę SB w PRL z rąk sowieckich agentów i namiestników komunistycznego Kremla w PRL była operacja SB umownie nazwana “Okrągły Stół”…

Wszechwiedzący prorok Michnik

W notce Skalskiego występują m.in główny inspirator i jednocześnie wszechwiedzący prorok z żydokomuny Michnik[iii], jednorazowy  demiurg Wałęsa oraz główny wykonawca i monter rządu Mazowieckiego — Jarosław Kaczyński. Z tym, że zadanie Kaczyńskiego miało być raczej korektą do uzgodnień Okrągłego Stołu  i polegało jedynie — jak pisze pisze Skalski — na przewerbowaniu satelickich wobec PZPR partii ZSL i SD w PLR oraz przekonaniu do tego ryzyka przewodniczących obu partii: Romana Malinowskiego z ZSL i Jerzego Jóźwiaka z SD.

Rola tajnych służb Kiszczaka w przygotowaniu Okrągłego Stołu

Jednak, politruk “GWna”[iv] Skalski “zapomniał” napisać o działalności szefa esbeckich oraz wszelkich innych sowieckich, komunistycznych służb specjalnych w PRL, czyli sowieckim agencie Informacji Wojskowej tow. Czesławie Kiszczaku, który był głównym reżyserem wydarzeń przed i po- okrągłostołowych. Bowiem, z całości dokumentów obecnie już znanych wynika, że to przekazanie władzy — czyli przejście komunistów z komitetów partyjnych do banków i rad nadzorczych — było świadome i bardzo dobrze przygotowywane od kilku lat. Dlatego przytoczony przez red. Skalskiego cytat z dzieł Lenina znakomicie oddaje tę sytuację. Przecież to właśnie Lenin był mistrzem w znajdywaniu i wykorzystywaniu “pożyteczych idiotów” służących komunie do swojego żałosnego końca — często mającego miejsce na leninowskim, komunistycznym śmietniku historii, czyli m.in. także i w bezimiennych grobach na całym świecie

Propagandowa fasada służb bezpieczeństwa Kiszczaka

Takąż właśnie leninowską propagandową fasadę, przede wszystkim z trockistowskich opozycjonistów oraz m.in. z różnych “pożyteczych idiotów” — inaczej mówiąc towarzyszy z tzw. “konstruktywnej opozycji” — służba bezpieczeństwa kierowana przez Kiszczaka stworzyła dla nie wtajemniczonych w SB-eckie przygotowania do rozmów przy Okrągłym Stole. Nie mający żadnego lepszego dla siebie wyboru komuniści — z ministrem od służb bezpieczeństwa Kiszczakiem w roli dyrygenta tej ubeckiej orkiestry — propagandowo przekazali władzę własnej agenturze, także i za pośrednictwem m.in. skomunizowanych i licencjonowanych przez SB quasi-katolików.

W dodatku, tych wszystkich koncesjowanych przez SB opozycjonistów na krótkim postronku prowadził prorok żydokomuny Michnik, straszący swoich wiernych trockistów oraz wszystkich pozostałych komunistów — przejęciem władzy przez rojącą się wszędzie endokomunę![v] Nazwiska członków niekonstruktywnej opozycji, czyli osób które nie powinny być w nowej Solidarności, zostały starannie z SB uzgodniane przez Jacka Kuronia.[vi]

Przy tym dla Kuronia — pisze Wiesława Kwiatkowska w referacie na obchody 25 rocznicy pierwszej Solidarności — “Opozycja konstruktywna a niekonstruktywna” — “’polityka nie ma być moralna, polityka ma być skuteczna’. Efektem stało się łamanie demokracji związkowej, odsuwanie osób myślących inaczej, potajemne rozmowy z komunistami.”[vii

Kuroń przy pomocy SB otwiera możliwości kariery politycznej
Nastroje przedokrągłostołowe wśród opozycji znakomicie oddaje notka na blogu Bogumily Tyszkiewicz i Jozefa Dajczgewanda, w której można znaleźć opinię, że “W środowisku opozycyjnym stwierdza się, iż uczestnictwo w dyskusji przy ‘okrągłym stole’ będzie nobilitowało, bowiem oznacza formalne uznanie przez władzę społecznej reprezentatywności osób zaproszonych. Co więcej, w przekonaniu większości osób z opozycji uczestnictwo w rozmowach otwiera szerokie możliwości kariery politycznej. Przed ludźmi mającymi szanse na takie uczestnictwo staje alternatywa: albo ukorzyć się przed środowiskiem postkorowskim i złożyć niejako deklarację lojalności, albo zachować samodzielność. J. KUROŃ w prowadzonych licznych rozmowach stara się wytwarzać wrażenie, że może on, co najmniej odsunąć każdego niewygodnego działacza opozycyjnego.[viii]

W oświadczeniu z 26 sierpnia 1988 roku Kiszczak napisał: “Nie stawiam żadnych warunków ani co do tematyki rozmów, ani co do składu uczestników. Wykluczam jednak możliwość uczestnictwa osób odrzucających porządek prawny i konstytucyjny PRL.” W ślad za tym, zapowiadającym ewidentny dobór kandydatów do rozmów przy okrągłym stole oświadczeniu, szła komunistyczna gra władz wspierająca podziały w “Solidarności” nające prowadzić do jej rozbicia. A jednocześnie analitycy z SB pisali: “Obrady w ramach ‘okrągłego stołu’ ujawniać mogą daleko idące sprzeczności wewnątrz opozycji. Należy te rozdźwięki, konflikty i animozje skrzętnie wychwytywać i pogłębiać”.

Mercedesy dla Wałęsy i komunistów, czyli tworzenie PRL-bis

Począwszy od zakończenia strajków sierpniowych w 1988 r., w krucjacie przeciw “niekonstruktywnym” uczestniczyli liderzy “Solidarności” skupieni wokół Lecha Wałęsy. Po marginalizacji wewnątrzsolidarnościowej opozycji w postaci Grupy Roboczej Komisji Krajowej “Solidarności” przedmiotem ataku stali się głównie “radykałowie” z Solidarności Walczącej, Liberalno-Demokratycznej Partii Niepodległość, Federacji Młodzieży Walczącej, Niezależnego Zrzeszenia Studentów czy Polskiej Partii Niepodległościowej – za to, że nie włączają się w nurt porozumienia z władzami PRL. (…) 31 sierpnia 1988 r. w willi MSW w Warszawie spotkali się Lech Wałęsa, Stanisław Ciosek, Czesław Kiszczak i ks. Alojzy Orszulik. Podczas pożegnania, kiedy podjeżdżał mercedes episkopatu, Ciosek miał się zwrócić do Wałęsy: “Dogadajmy się, a wszyscy będziemy jeździli takimi mercedesami”. Tak rodziła się Magdalenka pomyślana od początku jako swego rodzaju zabieg socjotechniczny, służący przede wszystkim rozładowaniu społecznego niezadowolenia. “Solidarność” miała firmować trudne i bolesne społecznie reformy gospodarcze.[ix]

100.000 czynnych agentów SB Kiszczaka

Działo się to wszystko m.in. za poparciem i zgodą komunistów z Kremla, którym przecież Michnik kilka razy składał przyjacielskie wizyty. Między innymi wskutek działalności Michnika, nigdy w Polsce nie nastąpiła dekomunizacja, czy deubekizacja, ani nie było jakiegokolwiek rozliczenia z komunistycznymi zbrodniarzami dowodzonymi przez sowiecich agetów, tow. Jaruzelskiego i tow. Kiszczaka. A bandyci i zbrodniarze z SB do ostatniej chwili przed Okrągłym Stołem mordowali i księży i patriotycznie nastawionych Polaków. Słynna komisja Rokity[x] nie przyniosła żadnych rezultatów, poza wymienieniem paru nazwisknazwisk około 100 funkcjonariuszy MSW zamieszanych w te mordy. Żaden z tych bandytów nie został pociągnięty do odpowiedzialności.

Warto tu przypomnieć, że werbunek agentów przez SB bardzo nasilił się w latach osiemdziesiątych, tak że tuż przed obradami przy Okrągłym Stole — Kiszczak posiadał około 100.000 czynnych agentów SB w społeczeństwie.

Ponadto, jeszcze w czasach rządu Tadeusza Mazowieckiego w gmachu przy ul. Oczki (siedziba kontrwywiadu wojskowego) rezydował przedstawiciel sowieckiego wywiadu wojskowego GRU ze swoim biurem nadzorujący swoją agenturę w WSI oraz innych tajnych służbach z PRL.

“Chamy i Ciemniaki” z bolszewicko-komunistycznych rodzin

Swoje chorobliwe boje z “endecją” czy “faszyzmem” — Adam Michnik toczy już od wielu lat. W artykule o “Dziadach” Adama Mickiewicza i ludziach z pokolenia ’68 — “Dziady z dynamitu”[xi] — Michnik podkreślił m.in., że: “40 lat temu Polska demokratyczna przegrała z Polską dyktatury czarnosecinno-sowieckiej; zwyciężył duch endokomuny”. Czyli dla Michnika partia komunistyczna rządząca w PRL z nadania stalinowskich władz sowieckich — jako “Cham i Ciemniak” przebrała się “w mundur ułański z ryngrafem na piersi” i sięgnęła “po władzę nad Polską”. Lecz przecież komuniści nie musieli wtedy sięgać po władzę w Polsce — oni tę władzę sprawowali już od 1944 roku.[xii] Była to więc, wyłącznie wewnątrzpartyjna komunistyczna rozgrywka, czyli niemal rodzinna walka o stołki na górze.

Niszczenie kartotek wartościowej agentury przez tajne służby Kiszczaka

Mimo tego, że niszczenia kartotek wartościowych agentów SB oraz materiałów archiwalnych w resorcie spraw wewnętrznych dokonywano od lata 1989 roku do stycznia 1991 roku — to jednak sporo z tych dokumentów się zachowało. W wielu przypadkach, nie niszczono np. zobowiązań do współpracy, pokwitowań za otrzymane pieniądze, czyli tzw. materiałów kompromitujących — co świadczy o chęci pozostawienia sobie możliwości odnowienia takiego kontaktu przez esbeckich szefów w przyszłości.

Przy tym zniszczeń nie dokonywano na oślep. Widoczny jest klucz w myśl którego chciano usunąć z archiwum pewne obszary informacji.[xiii] Spośród materiałów archiwalnych nielegalnie niszczono przede wszystkim m.in:

— Dokumenty dotyczące ludzi i środowisk bezpośrednio związanych z kontraktem “Okrągłego Stołu” (tzw. “konstruktywna opozycja”),

— Materiały mogące naprowadzić na ślad wartościowej agentury, uplasowanej wysoko w strukturach opozycji,

— Materiały dotyczące spraw szczególnie kompromitujących dla dawnego kierownictwa MSW i PRL, świadczące o ich przestępczej działalności.

Komunistyczno-esbecki mit o kompromisie, czyli wielkie kłamstwo założycielskie III RP

Warto tu jeszcze przypomnieć nielegalne utworzenie oraz działania tzw. komisji Michnika — kiedy w okresie od 12 kwietnia do 27 czerwca 1990 roku dano mu nieograniczony dostęp do archiwów dotyczących agentury UB i SB w PRL. Za pomocą wiedzy o esbeckiej agenturze o okresu PRL uzyskanej z tych archiwów i zawartych w nich teczek donosicieli — Michnik bez problemu mógł objąć rząd dusz w tym całym rozległym esbeckim gnojowisku agentów  — z którego jego gazeta przez lata promowała wszystkie swoje agenturalne autorytety… Wiele z tych quasi-autorytetów już spadło z latami budowanych przez michnikowszczyznę postumentów — w których starannie pominięto osiągnięcia tych agentów w pisaniu donosów do SB na rodziny, przyjaciół i kolegów

Michnikowszczyzna

“Michnikowszczyzna” — pisał Rafał A. Ziemkiewicz[xiv] — jest sporem “o pamięć niegodziwości systemu, którą michnikowszczyzna starała się zastąpić “kłamstwem założycielskim III RP — mitem kompromisu pomiędzy Polakami “przychodzącymi z różnych stron historycznego podziału”.

Michnikowszczyzna zaczęła się od nienawiści i kłamstw rozpowszechnianych na długo przed Okrągłym Stołem. Zarówno te kłamstwa, jak i chamskie oszczerstwa rzucane na ich przeciwników politycznych — towarzyszyły michnikowszczyźnie i jej różnym zwolennikom, czy naśladowcom od samego początku. Kłamstwa te były także bardzo pomocne w uzgodnieniu z SB listy tzw. “konstruktywnej opozycji”. Dla komunistów kłamstwo zawsze było i jest jednym z wielu środków służących do zdobycia i utrzymania władzy. A więc zastosowali to, czym się zawsze świetnie posługiwali.

Dezinformacja oraz kłamstwa umożliwiły agentom stalinowskiej Informacji Wojskowej i ndzorcom PRL w imieniu zbrodniczego Kremla, m.in. tow. Jaruzelskiemu i tow. Kiszczakowi — przekazanie władzy przez komunistów swojej własnej agenturze — dla niepoznaki ładnie określanej jako “konstruktywna opozycja”.[xv] Odbyło się to z pełnym współudziałerm zwolenników trockistowskiego komunizmu, takich jak m.in. Michnik oraz Kuroń…

Reformy, czyli władza, przywileje i korupcja

Sposób wprowadzania reform gospodarczych przez komunistów przedstawiła prof. Maria Jarosz w książce “Władza, przywileje, korupcja”. Napisała ona m.in. o tzw. “brygadach Mariotta”, czyli często bardzo miernej jakości specjalistach-konsultantach sprowadzanych z zagranicy za olbrzymie pieniądze, którzy przeważnie działali w hotelu “Mariott” – stąd ich nazwa.

*  *  *  *  *  *  *

Dla przypomnienia tego, skąd m.in. pochodzili różni słynni “konstruktywni opozycjoniści” warto przytoczyć jeszcze i to, co w 1953 roku — późniejszy pierwszy “niekomunistyczy” premier — Mazowiecki pisał o procesie przeciwko bp. Czesławowi Kaczmarkowi oraz o kościele — wychwalając przy okazji komunizm:[xvi]

Mazowiecki niczym bolszewicki politruk pisał: “ludowa ojczyzna przywróciła godność milionom prostych ludzi”

Komuniści – jak zwykle – mogli liczyć na wsparcie PAX. Słowa potępienia dla duchownych drukowano na szpaltach dziennika „Słowo Powszechne” i “Wrocławskiego Tygodnika Katolickiego” (‘WTK”). Po procesie przeciwko bp. Czesławowi Kaczmarkowi Tadeusz Mazowiecki – redaktor naczelny “WTK” – przypuścił atak na biskupa.

Liczący wówczas 26 lat redaktor, z PAX był związany od 1949 roku. Indoktrynując czytelników, zdawał się nie zauważać, że żyje w państwie totalitarnym, w którym działaczy niepodległościowych i wiernych Kościołowi duchownych mordowano lub zamykano w murach Wronek i Rawicza. Pisał: “[…] ludowa ojczyzna przywróciła godność milionom prostych ludzi, w olbrzymiej większości wierzących, przekraczając raz na zawsze stosunki społeczne […] i buduje w niezwykle trudnych warunkach powojennego życia podstawy lepszego bytu”.

Odnosząc się zaś do procesu, tłumaczył: “…ku tej szkodliwej działalności kierowały ks. bp. Kaczmarka i współoskarżonych poglądy prowadzące do utożsamiania wiary ze wsteczną postawą społeczną, a dobra Kościoła z trwałością i interesem ustroju kapitalistycznego. Z tego stanowiska wynikało związanie się z imperialistyczną i nastawioną na wojnę polityką rządu Stanów Zjednoczonych”.

Po czym dodawał: “…proces ks. bp. Kaczmarka udowodnił również naocznie, i to nie po raz pierwszy, jak dalece imperializm amerykański, pragnący przy pomocy nowej wojny, a więc śmierci milionów ludzi, narzucić panowanie swojego ustroju wyzysku i krzywdy społecznej krajom, które obrały nową drogę dziejową, usiłuje różnymi drogami oddziaływać na duchowieństwo oraz ludzi wierzących i kierować ich na drogę walki z własną ojczyzną, stanowiącą wspólne dobro wszystkich obywateli”.

Wreszcie red. Mazowiecki konkludował: “wierzymy bowiem najgłębiej [jako katolicy – przyp. F.M.], że nawet najbardziej bolesne i tragiczne pomyłki nie mogą zmienić faktu, że przyszłość należy do ustroju społecznego, w którym żyjemy, i że w tej przyszłości Kościół znajdzie właściwe swojej misji religijnej miejsce, a ludzie wierzący na równi z ludźmi innych światopoglądów będą tej przyszłości współtwórcami”.