Przyszedłem pana nawracać

Kategoria: Archiwum, Polecane, Wiara
Autor:
Asadow
, 27 kwietnia 2013

Przyszedłem pana nawracać

ks. Dariusz Kowalczyk SJ

GN 17/2013 |

Trzeba odrzucić „nawracanie” siłą, ale nie przepowiadanie Ewangelii, które zawiera w sobie wezwanie do przyjęcia Jezusa jako Pana i Zbawiciela.

Nie przyszedłem pana nawracać […] / po prostu usiądę przy panu / i zwierzę swój sekret / że ja, ksiądz, / wierzę Panu Bogu jak dziecko.

Rozumiem i podzielam tę poetycką myśl mistrza Jana, ale – z drugiej strony – obawiam się, że takie mówienie może przyczyniać się jakoś do deprecjonowania słowa „nawrócić się”. Tymczasem „Nawracajcie się!” to jedne z pierwszych słów działającego publicznie Jezusa. W pierwszym wystąpieniu św. Piotra słyszymy to samo: „Nawróćcie się!”.

Wzywanie w imię Chrystusa do nawrócenia to jeden z głównych elementów misji Kościoła. Dzisiaj retoryka nawrócenia przez wielu jest źle przyjmowana. Można mówić o potrzebie własnego nawrócenia, ale wzywanie do niego innych uważane jest za przejaw jakiegoś fundamentalizmu, braku szacunku wobec inaczej myślących, czy też wywyższania się. A przecież apostoł Piotr, który poznał własną słabość, kiedy zaparł się Jezusa, wzywał innych do nawrócenia nie z jakiejś wydumanej wysokości własnej doskonałości, ale dlatego, że zmartwychwstały Pan posłał mu Ducha, aby głosił odważnie Ewangelię.

W jednej z internetowych dyskusji o wierze znalazłem taki oto wpis: „Mamy nawracać wszystkich ludzi, np. islamistów, buddystów, na chrześcijaństwo, mimo że – podobnie jak ty – wierzą mocno i wyznają swoją wiarę od wieków? Kiedyś próbowano już ich nawracać przy użyciu siły, krucjaty. Kojarzysz? Nie lepiej dać każdemu wolny wybór wiary, w co chce? Nie wszyscy muszą uważać tak jak ty”.

Tego rodzaju opinia zyskuje – niestety – zwolenników, nawet wewnątrz wspólnoty Kościoła. Oczywiście trzeba odrzucić „nawracanie” siłą, ale nie przepowiadanie Ewangelii. Głoszenie Chrystusa nie tylko nie sprzeciwia się wolnemu wyborowi, ale taki wybór zakłada. Co więcej, stwarza możliwość wyboru. Nie jest poszerzaniem sfery wolności programowa obojętność pt. niech każdy sobie wierzy, w co chce. Jest natomiast pokazywaniem nowych perspektyw wolności głoszenie Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego.

Ten, kto naprawdę wierzy w Jezusa, nie może zachowywać się tak, jakby było mu całkowicie obojętne, kto w co i jak wierzy. Dlatego św. Paweł pisał do Tymoteusza: „Zaklinam cię wobec Boga […]: głoś naukę, nastawaj w porę i nie w porę…” (2Tm 4,1-2). Nie wstydźmy się zatem w tym czasie nowej ewangelizacji powiedzieć czasem wprost: Przyszedłem pana nawracać.

 

http://gosc.pl/doc/1530634.Przyszedlem-pana-nawracac

(od Janusza Górzyńskiego)

 

Tagi:

O autorze: Asadow

Marek Sas-Kulczycki „Jesteśmy żadnym społeczeństwem. Jesteśmy wielkim sztandarem narodowym. Może powieszą mię kiedyś ludzie serdeczni za te prawdy, których istotę powtarzam lat około dwanaście, ale gdybym miał dziś na szyi powróz, to jeszcze gardłem przywartym hrypiałbym, że Polska jest ostatnie na ziemi społeczeństwo, a pierwszy na planecie naród. Kto zaś jedną nogę ma długą jak oś globowa, a drugiej wcale nie ma, ten - o! jakże ułomny kaleka jest. Gdyby Ojczyzna nasza była tak dzielnym społeczeństwem we wszystkich człowieka obowiązkach, jak znakomitym jest narodem we wszystkich Polaka poczuciach, tedy bylibyśmy na nogach dwóch, osoby całe i poważne - monumentalnie znakomite. Ale tak, jak dziś jest, to Polak jest olbrzym, a człowiek w Polaku jest karzeł - i jesteśmy karykatury, i jesteśmy tragiczna nicość i śmiech olbrzymi ... Słońce nad Polakiem wstawa, ale zasłania swe oczy nad człowiekiem...”