Siedzicie sobie wygodnie w fotelach, przed Wami monitor i klawiatura a w tle sączy się (w zależności od wyznania) łagodny głos „Szkła kontaktowego” lub „Rozmów niedokończonych”?
Siedzicie? No, to „posłuchajcie”:
Dawno temu: początek sierpnia 1980 roku, I sekretarz: Edward Gierek, premier: Edward Babiuch. 33 lata temu w całym PRL-u pełzające strajki, no może nie w całym…, na Wybrzeżu Gdańskim „spokój”.
Wreszcie przez stoczniowy mur skacze nasz dzielny Elektryk a dzielna Tramwajarka zatrzymuje swój zdezelowany wehikuł, Borsuk dał znak. Staje Gdańsk a za Gdańskiem cały kraj!
I tak rozpoczyna się historia, którą dobrze znacie.
Powiadacie: „To nie tak było!”
Tak, czy nie tak…, tak uczą w podręcznikach od historii, piszą o tym w gazetach, pokazują w telewizji. Znaczy, że tak właśnie było.
Ale ja nie o tym jak było, ja o rezultacie. Pamiętacie te 21 postulatów?
„Tak, coś tam pamiętamy” – odpowiedzą starsi, młodsi zapytają: „Jakie postulaty? Aaa, te co o nich mówił mój stary, że cholera nie tak miało być. A właściwie to co tam takiego było?”
No właśnie, co tam takiego było i czy „się spełniło”?
To może przypomnijmy je sobie, tak?
Dobrze ale przeczytajcie uważnie, na krótki wysiłek intelektualny chyba Was stać?
21 postulatów Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego z 17 sierpnia 1980
Gdańsk, dnia 16 VIII 1980 r.
Międzyzakładowy Komitet Strajkowy
Międzyzakładowy Komitet Strajkowy reprezentuje również załogi zakładów pracy i instytucji, których funkcjonowanie jest niezbędne społecznie. Komitet ów ma na celu doprowadzić do rozmów, które spełnią oczekiwania strajkujących załóg. Jednym z pierwszych warunków rozpoczęcia rozmów jest odblokowanie wszystkich telefonów.
Żądania strajkujących załóg reprezentowanych przez Międzyzakładowy Komitet Strajkowy są następujące:
1. Akceptacja niezależnych od partii i pracodawców wolnych związków zawodowych, wynikająca z ratyfikowanej przez PRL Konwencji nr 87 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej wolności związkowych.
2. Zagwarantowanie prawa do strajku oraz bezpieczeństwa strajkującym i osobom wspomagającym.
3. Przestrzegać zagwarantowaną w Konstytucji PRL wolność słowa, druku, publikacji, a tym samym nie represjonować niezależnych wydawnictw oraz udostępnić środki masowego przekazu dla przedstawicieli wszystkich wyznań.
4. a) przywrócić do poprzednich praw: – ludzi zwolnionych z pracy po strajkach w 1970 i 1976 r., – studentów wydalonych z uczelni za przekonania, b) zwolnić wszystkich więźniów politycznych (w tym Edmunda Zadrożyńskiego, Jana Kozłowskiego, Marka Kozłowskiego), c) znieść represje za przekonania.
5. Podać w środkach masowego przekazu informację o utworzeniu Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego oraz publikować jego żądania.
6. Podjąć realne działania mające na celu wyprowadzenie kraju z sytuacji kryzysowej poprzez:
a) podawanie do publicznej wiadomości pełnej informacji o sytuacji społeczno-gospodarczej,
b) umożliwienie wszystkim środowiskom i warstwom społecznym uczestniczenie w dyskusji nad programem reform.
7. Wypłacić wszystkim pracownikom biorącym udział w strajku wynagrodzenie za okres strajku jak za urlop wypoczynkowy z funduszu CRZZ.
8. Podnieść wynagrodzenie zasadnicze każdego pracownika o 2000 zł na miesiąc jako rekompensatę dotychczasowego wzrostu cen.
9. Zagwarantować automatyczny wzrost płac równolegle do wzrostu cen i spadku wartości pieniądza.
10. Realizować pełne zaopatrzenie rynku wewnętrznego w artykuły żywnościowe, a eksportować tylko i wyłącznie nadwyżki.
11. Wprowadzić na mięso i przetwory kartki – bony żywnościowe (do czasu opanowania sytuacji na rynku).
12. Znieść ceny komercyjne i sprzedaż za dewizy w tzw. eksporcie wewnętrznym.
13. Wprowadzić zasady doboru kadry kierowniczej na zasadach kwalifikacji, a nie przynależności partyjnej, oraz znieść przywileje MO, SB i aparatu partyjnego poprzez: zrównanie zasiłków rodzinnych, zlikwidowanie specjalnej sprzedaży itp.
14. Obniżyć wiek emerytalny dla kobiet do 50 lat, a dla mężczyzn do lat 55 lub [zaliczyć] przepracowanie w PRL 30 lat dla kobiet i 35 lat dla mężczyzn bez względu na wiek.
15. Zrównać renty i emerytury starego portfela do poziomu aktualnie wypłacanych.
16. Poprawić warunki pracy służby zdrowia, co zapewni pełną opiekę medyczną osobom pracującym.
17. Zapewnić odpowiednią ilość miejsc w żłobkach i przedszkolach dla dzieci kobiet pracujących.
18. Wprowadzić urlop macierzyński płatny przez okres trzech lat na wychowanie dziecka.
19. Skrócić czas oczekiwania na mieszkanie.
20. Podnieść diety z 40 zł do 100 zł i dodatek za rozłąkę.
21. Wprowadzić wszystkie soboty wolne od pracy. Pracownikom w ruchu ciągłym i systemie 4-brygadowym – brak wolnych sobót zrekompensować zwiększonym wymiarem urlopu wypoczynkowego lub innymi płatnymi dniami wolnymi od pracy.
Takie to były postulaty. Prawda, że ciekawe?
No, niektóre z nich brzmią nieco dziwnie.
Niektóre zrealizowano, mówicie: większość? No, może nie dokładnie, nie w 100 %…
Czy są takie, które są aktualne również dziś?
Jak byście je dzisiaj zapisali?
Rozejrzyjcie się i zastanówcie: początek sierpnia 2013 roku, prezydent: Bronisław Komorowski, premier Donald Tusk, za chwilę wybuchnie ogromny strajk… .
Wiem, wiem, konfabuluję! Ale niech tam, możemy przecież trochę nagiąć rzeczywistość, więc: „… za chwilę wybuchnie ogromy strajk…”
Kolejny dzielny Elektryk skacze przez nowy mur, nowa dzielna (tym razem niech będzie to) Maszynistka zatrzymuje metro, Duda dał znak, staje Kraj!!!
Powiadacie przegiąłem? No, może troszeczkę ale gdyby jednak…
Z czym pójdziecie ?
Koniec sierpnia bliski, zastanówcie się: „Czy macie swoje 21 postulatów?”
Macie?
Nie macie! Wiedziałem.
Weźcie te 21 postulatów z sierpnia 1980 i po prostu napiszcie je od nowa. Tak aby pasowały do obecnej rzeczywistości i były postulatami Waszych sumień.
Potraficie?
Nie!
Nie potraficie, ponieważ jesteście już niewolnikami!
Niewolnikami gorszymi od peerelowskich robotników.
.
.
.
„Bóg rzekł do Abrahama: Skarga na Sodomę i Gomorę głośno się rozlega, bo występki ich [mieszkańców] są bardzo ciężkie. Chcę więc iść i zobaczyć, czy postępują tak, jak głosi oskarżenie, które do Mnie doszło, czy nie; dowiem się.” – Rdz, 18, 20-21.
„„Jeden drugiego brzemiona noście” – to zwięzłe zdanie Apostoła jest inspiracją dla międzyludzkiej i społecznej solidarności. Solidarność – to znaczy: jeden i drugi, a skoro brzemię, to brzemię niesione razem, we wspólnocie. A więc nigdy: jeden przeciw drugiemu. Jedni – przeciw drugim. I nigdy „brzemię” dźwigane przez człowieka samotnie. Bez pomocy drugich.” – Jan Paweł II, Gdańsk, 12.06.1987.
„Ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą.” – Łk, 11, 9-10
Pisze Pan prawdziwie.
dziękuję
Piszę tak jak potrafię: z serca, nic więcej.
Bóg zapłać za dobre słowo.