Lothar Zenetti

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY  (Ps 100,1-2.3.4-5)

Refren: Błogosławieni wezwani na ucztę.

Wykrzykujcie na cześć Pana wszystkie ziemie, *
służcie Panu z weselem.
Stawajcie przed obliczem Pana *
z okrzykami radości.

Wiedzcie, że Pan jest Bogiem, *
On sam nas stworzył,
jesteśmy Jego własnością, *
Jego ludem, owcami Jego pastwiska.

W Jego bramy wstępujcie z dziękczynieniem, +
z hymnami w Jego przedsionki, *
chwalcie i błogosławcie Jego imię.
Albowiem Pan jest dobry, +
Jego łaska trwa na wieki, *
a Jego wierność przez pokolenia.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ  (Łk 21,28)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Nabierzcie ducha i podnieście głowy,
ponieważ zbliża się wasze odkupienie.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA  (Łk 21,20-28)

Powtórne przyjście Chrystusa

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza.

Oto słowo Pańskie.

KOMENTARZ

 Wewnętrzny sejsmograf

Rozważania zaczerpnięte z „Ewangelia 2014”
s. Anna Maria Pudełko AP
Edycja Świętego Pawła

„Królestwo Boże w Was jest”, mówi Pan (Łk 17,21). Nawróć się całym sercem do Boga i opuść ten świat nędzny, a dusza twoja znajdzie odpocznienie. Ucz się pogardzać rzeczami zewnętrznymi, a oddawać się rzeczom wewnętrznym; a ujrzysz Królestwo Boże wchodzące do ciebie. „Albowiem Królestwo Boże jest sprawiedliwość i pokój, i wesele w Duchu Świętym” (Rz 14,17), czego bezbożni nie mają.

Przyjdzie do ciebie Chrystus, i napełni cię pociechą swoją, jeśliś Mu godne mieszkanie przygotował w sercu twoim. „Wszelka chwała Jego i ozdoba wewnątrz jest”(Ps 44,14 Wlg), i tam podoba sobie. Często On nawiedza człowieka wewnętrznego, a rozmowa z Nim słodka, pociecha najmilsza, pokój najobfitszy, poufałość dziwnie wielka.

Ach! spiesz się duszo wierna, przygotuj temu Oblubieńcowi serce twoje, ażeby do ciebie przyjść i w tobie zamieszkać raczył. Albowiem powiedział: „Jeśli kto mię miłuje, będzie chował mowę moją: a Ojciec mój umiłuje go, i do niego przyjdziemy, i mieszkanie u niego uczynimy” (J 14,23)… Człowiek wewnętrzny wnet może zebrać się w duchu, bo nigdy nie rozprasza się na zewnątrz. Nic mu nie zawadza, ani praca zewnętrzna, ani zatrudnienia przywiązane do czasu: lecz on stosuje się do wszystkiego, co się nadarza. Kto się wewnątrz dobrze usposobi i urządzi, ten nie zważa na dziwne i przewrotne sprawy ludzkie… Jeśli odrzucisz pociechy zewnętrzne, będziesz mógł zatapiać się w rozmyślaniu rzeczy Niebieskich, i często wewnętrzną pociechą radować się będziesz.

www.evzo.org

****************

****************

***************

Jezus nikogo nie zwodził. Wszystko, co mówił, było prawdą, a to, co czynił, służyło dobru. Skoro zapowiedział, że przyjdzie na końcu czasów, to możemy mieć pewność, że tak się stanie. Znakiem Jego przyjścia będą wojny, zniszczenia i prześladowania. Będzie czas pogan i czas deptania tego, co najświętsze. Jednak żadne ludzkie odstępstwa i wojny nie odwiodą Jezusa od wypełnienia obietnic. Dlatego „gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, (…) zbliża się wasze odkupienie”.

Hieronim Kaczmarek OP, „Oremus” listopad 2008, s. 115

TRYUMF MIŁOŚCI

„Moje serce i ciało radośnie wołają do Boga żywego” (Ps 84, 3)

„Na to zaś wszystko przyobleczcie miłość, która jest więzią doskonałości” (Kol 3, 14). W duszy podniesionej do całkowitego zjednoczenia z Bogiem miłość panuje nad wszystkim i wszystko zawiera: jest atmosferą, w której dusza żyje, jest jej oddechem, jej życiem. Ona porusza się „dla miłości i w miłości wszystko czyniąc i cierpiąc z miłości” (J.K.: P.d. 28, 8). Miłość w pełnym znaczeniu, o jaką Jezus prosił dla swoich uczniów, to miłość Boga i miłość bliźniego. Miłość nie byłaby doskonalą, gdyby nie odzwierciedlała ruchu miłości Bożej, którą Bóg miłuje siebie samego oraz ludzi. Św. Jan od Krzyża zauważa, że jednym z najcenniejszych skutków prób oczyszczających jest właśnie delikatna miłość braterska. Człowiek, doświadczywszy przez długi czas swojej nędzy, nie pomyśli już „nawet w pierwszym poruszeniu, że jest lepszy od innych lub że ich w czym przewyższa… Poznanie to jest źródłem miłości bliźniego. Dusza nie sądzi tu nikogo, jak to czyniła przedtem” (N. I, 12. 7-8). Patrzy wiec na bliźniego czystym spojrzeniem, przepełnionym szacunkiem i miłością, która każe mu widzieć w każdym bracie obraz Boga. Cieszy się, że śluzy innym, że im sprzyja i pomaga. Cieszy się, że naśladuje miłość Ojca niebieskiego, który ogarnia wszystkich ludzi, i miłość Chrystusa, który za wszystkich oddał życie. Zjednoczenie z Bogiem nie czyni człowieka zimnym i obojętnym względem bliźniego, nie przesłania mu potrzeb drugich, lecz przeciwnie, czyni zjednoczenie z braćmi bardziej prawdziwym i mocnym. To było przedmiotem modlitwy kapłańskiej Jezusa: „aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno” (J 17, 22-23). Im bardziej wierni są zjednoczeni z Bogiem, tym bardziej są także zjednoczeni między sobą: „doskonali w jedności”.

Czysta miłość Boga i czysta miłość braci, bez najmniejszego szukania siebie, czy to pod postacią radości duchowych, czy też korzyści ludzkich. Kto osiągnął te wyżyny, troszczy się naprawdę tylko o jedno: miłować, jak Bóg miłuje. Odrobina tej czystej miłości, mówi Jan od Krzyża, „jest cenniejsza dla Boga i dla duszy, i więcej przynosi pożytku Kościołowi niż wszystkie inne dzieła razem wzięte” (P.d. 29, 2). Dusza, która ją posiada, jest bardzo apostolska, a wiec życie jej jest wielce skuteczne dla zbawienia braci i dla rozwoju Kościoła, nawet wówczas, kiedy nie zajmuje się działalnością zewnętrzną.

• O miłości płonąca, jak rozkosznie swymi miłosnymi poruszeniami napełniasz mnie całą, tak jak tylko przyjąć jestem zdolna! Dajesz mi bowiem boskie poznanie odpowiednio do całej zdolności i pojemności mego rozumu, wlewasz mi miłość, stosownie do największej wytrzymałości mej woli, napełniasz mię słodyczą w samej mej substancji strumieniami Twych rozkoszy wskutek boskiego zetknięcia i substancjalnego zjednoczenia, odpowiednio do największej czystości mej istoty, zdolności i zasięgu mej pamięci!…
  O czułe dotknięcie, Słowo i Synu Boga, Twoim delikatnym boskim bytem przenikasz na wskroś istotę mej duszy i dotykając jej delikatnie, pochłaniasz całą w siebie, w boskie rozkosze i słodkości, o których nigdy nie słyszano na ziemi!… O dotknięcie nieskończenie delikatne Słowa, a dla mnie jeszcze bardziej delikatne niż wtedy, gdy wstrząsnąwszy góry i pokruszywszy skały na górze Horeb, samym cieniem potęgi i mocy Twojej idącej przed Tobą dałeś się ze słodyczą i mocą odczuć Prorokowi w lekkim powiewie wiatru! (1 Krl 19, 11-12).

• O tchnienie łagodne, miłe i czułe, o Słowo, Synu Boży, możesz mnie dotykać tak mile i czule. Szczęśliwa dusza, której dotykasz tak miłe i czule, choć jesteś tak straszny i potężny! Okaż to światu; lecz nie, nie mów tego światu, bo on nie zna i nie odczuje Twego podmuchu delikatnego i nie może Cię przyjąć ani widzieć. Ci tylko, Boże mój i życie moje, ujrzą i odczują Twe czułe dotknięcie, którzy oddaliwszy się od świata wyrobili w sobie wrażliwość… i tak będą mogli odczuć Cię i radować się Tobą…
  O dotknięcie nieskończenie miłe, tym silniejsze i potężniejsze, im bardziej delikatne! Silą bowiem Twej czułości wyniszczasz i oddalasz od duszy wszystkie inne dotknięcia rzeczy stworzonych, a ją sobie przywłaszczasz i dla siebie wybierasz! (św. Jan od Krzyża: Żywy płomień miłości 1, 17; 2, 17-18).

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy
Żyć Bogiem, t. III, str. 510

http://mateusz.pl/czytania/2014/20141127.htm

**********************************************************************************************************************************

ŚWIĘTYCH OBCOWANIE

27 listopada

	Święty Wirgiliusz, biskup Wirgiliusz urodził się w Irlandii. Nosił celtyckie imię Fergal, które zlatynizowano jako Wirgiliusz (Wergiliusz). Był benedyktynem. Około 740 r. opuścił ojczyznę, aby dotrzeć do Ziemi Świętej. Jego wiedza i umiejętności zwróciły uwagę Pepina Krótkiego (przyszłego króla Franków), który zatrzymał go przez około 2 lata na swoim dworze. Ok. 743 r. Pepin wysłał Wirgiliusza z listami polecającymi do swego kuzyna, księcia bawarskiego Odylona. Ten ostatni powierzył Wirgiliuszowi zarządzanie osieroconym biskupstwem w Salzburgu. Irlandzkim zwyczajem rządził diecezją będąc jednocześnie opatem klasztoru św. Piotra (założonego w 696 r. przez św. Ruperta – istniejącego do dziś – najstarszego klasztoru benedyktyńskiego na obszarze niemieckojęzycznym). Wobec takiego obrotu spraw Wirgiliusz zrezygnował z wyprawy do Ziemi Świętej i poszedł w ślady św. Ruperta, pierwszego apostoła Austrii. Wysłał misjonarzy na południe tego kraju, do Karyntii. W 755 r. przyjął sakrę biskupią. W Salzburgu wybudował nową katedrę i 24 września 774 r. przeniósł do niej relikwie św. Ruperta zmarłego ok. 718 r. w Wormacji. Kilkakrotnie znalazł się w konflikcie ze św. Bonifacym (także benedyktynem, biskupem misyjnym działającym na terenach dzisiejszych Niemiec i Francji). Jednym z pretekstów był fakt, że Wirgiliusz użył podczas chrztu jakiegoś dziecka źle odmienionego gramatycznie łacińskiego słowa. Bonifacy zakwestionował ważność udzielonego sakramentu. Skierował prośbę o wyjaśnienie tej sytuacji do papieża. Ten, zdziwiony, że Bonifacy kwestionuje tak błahą sprawę, wydał specjalny dekret, w którym potwierdził ważność chrztu. Inną sporną kwestią był pogląd Wirgiliusza, który twierdził, że ziemia jest kulista; Bonifacy ponownie nie zgodził się z nim. Ta sprawa również zakończyła się w Rzymie. Ponownie wygrał Wirgiliusz. Irlandzki misjonarz zmarł między 781 a 784 rokiem w Salzburgu i tam został pochowany; mimo tego jego święto obchodzi się także w Irlandii. Kanonizował go Grzegorz IX w 1232 r. Jest patronem Salzburga i Austrii.
	Błogosławiona Małgorzata Sabaudzka, zakonnicaMałgorzata urodziła się w 1382 r. (według innych źródeł – w 1390 r.) w Pignerolo jako najstarsze z czworga dzieci księcia Piemontu i tytularnego księcia Achai, Ludwika Sabaudzkiego, i Katarzyny, córki księcia Amadeusza III z Genewy; była siostrzenicą papieża Klemensa VII. Rodzice umarli, gdy była jeszcze dzieckiem, dlatego została oddana wraz z jedną z trzech sióstr, Matyldą, pod opiekę wuja, który w 1403 r. wydał ją za mąż za owdowiałego Teodora, markiza Montferrat, pochodzącego ze skłóconych z jej rodem potomków bizantyjskich cesarzy – rodziny Paleologów. Mariaż ten miał zakończyć trwający od lat konflikt. Małżeństwo Małgorzaty i Teodora było udane, ale kochający się małżonkowie byli bezdzietni. Gdy w 1418 r. markiz Montferrat zmarł, wdowa stała się świetną partią; Małgorzata jednak nie zamierzała wychodzić ponownie za mąż. Bardzo cierpiała po śmierci męża, do którego była przywiązana. Ponadto od dzieciństwa była bardzo pobożna, jej wiara pogłębiła się jeszcze w czasie wizyty w ich włościach św. Wincentego Ferreriusza, wędrownego kaznodziei. Jej decyzja o przyjęciu habitu dominikańskiego nie była więc zaskakująca. Pozostawiając zarządzanie marchią Montferrat Janowi-Jakubowi – synowi męża z pierwszego małżeństwa, wstąpiła do Trzeciego Zakonu św. Dominika i dobrowolnie złożyła ślub czystości. Wprawdzie książę Mediolanu, Filip Maria Visconti starał się o jej rękę, prosząc papieża Marcina I o zwolnienie Małgorzaty ze ślubów zakonnych i taką zgodę otrzymał, ale Małgorzata nie chciała wychodzić za mąż. W poszukiwaniu odpowiedniego miejsca dla siebie trafiła na popadający w ruinę klasztor w Albie, w którym mieszkało kilka sióstr żyjących bardzo ubogo. W 1426 r. Małgorzata kupiła go, zamieniła w klauzurowy i przyjęła regułę drugiego zakonu dominikańskiego, zatwierdzoną przez papieża Eugeniusza IV w 1445 r. Na patronkę klasztoru wybrała św. Marię Magdalenę. Do końca życia była tu ksienią. Jej życie wypełniały modlitwy, kontemplacja i pokuta. Jak wynika z zachowanych listów, przyczyniła się do rezygnacji z urzędu przez jej kuzyna, Amadeusza VIII Sabaudzkiego, który został wybrany na antypapieża (jako Feliks V) podczas schizmatycznego soboru w Bazylei. Pod jej wpływem Amadeusz ukorzył się przed papieżem ze stolicy Piotrowej, a później został nawet kardynałem i umarł w opinii świętości. Miewała liczne objawienia Matki Bożej i Pana Jezusa. W jednym z nich Chrystus zapytał ją, jaki rodzaj cierpienia wybiera: znoszenie oszczerstw, choroby czy prześladowań. Wybrała wszystkie trzy i potem pokornie te cierpienia znosiła. Jej niedoszły małżonek, książę Visconti, zarzucał jej popieranie herezji. Małgorzata często i długo chorowała, oskarżano ją też o tyranię w klasztorze. Pewnego dnia niemłodą już Małgorzatę odwiedził syn jednego z jej pasierbów, który polując w pobliżu ustrzelił łanię. Okazało się, że pozostał po niej jelonek i właśnie jego przyniósł do klasztoru młodzieniec. Malutkie zwierzątko potrzebowało troskliwej opieki i znalazło ją u sióstr. Miało pełny dostęp do ich cel i innych pomieszczeń klasztornych. Niestety kapelan klasztoru wyraził dezaprobatę i Małgorzata ze smutkiem zaprowadziła jelonka do lasu, wyjaśniając mu przy tym, dlaczego musi to zrobić. Jelonek odszedł, ale wrócił, gdy Małgorzata umierała i był przy niej do chwili jej odejścia do Pana. Z klasztorem Małgorzaty związana jest jeszcze jedna ciekawa historia. W 2000 r. siostry z Albie opublikowały po raz pierwszy trzy dokumenty, zapieczętowane w XV w., dotyczące wizji, jakie w 1454 r. miała na łożu śmierci w obecności Małgorzaty jedna z sióstr zgromadzenia – Filipina. Pochodziła ona również z rodu sabaudzkiego, w ekstazie opisywała spotkania z Matką Bożą i innymi świętymi, m.in. z Katarzyną ze Sieny. W jednej z wizji Najświętsza Panna mówiła jej o “potworze, który powstanie na wschodzie, i który przysporzy wielkiego cierpienia wiernym, ale który zostanie zniszczony przez Maryję, w różańcu z Fatimy, jeżeli zostanie Ona z pokorą wezwana”. Było to ponad 450 lat przed objawieniami w Fatimie. Dwa dni przed śmiercią Małgorzata poprosiła o położenie jej pod krucyfiksem w jej celi, w której nagle, gdy znalazła się u stóp Jezusa – zrobiło się jasno. Siostry usłyszały jakby chóry anielskie oznajmujące przybycie Pana. Powtórzyło się to następnego dnia, w święto św. Cecylii. W dniu śmierci, po przyjęciu sakramentu namaszczenia chorych, w celi Małgorzaty widziano nieznaną zakonnicę, która przypominała św. Katarzynę ze Sieny, do której umierająca miała szczególne nabożeństwo i której listy kazała sobie kopiować. Małgorzata zmarła w Albie 23 listopada 1464 r. w opinii świętości. Początkowo jej ciało złożono w skromnym grobowcu, a w 1481 r. przeniesiono je do znacznie większego i bogatszego nagrobka, wystawionego w klasztorze, który założyła. Tam w nienaruszonym stanie, w srebrnej trumnie, spoczywa do dnia dzisiejszego. Beatyfikował ją w 1669 r. papież Klemens IX. Jest jedną z trzech wyniesionych na ołtarze księżniczek Zakonu Dominikańskiego i patronką wdów.
	Święty Franciszek Antoni Fasani, prezbiterUrodził się 6 sierpnia 1681 r. w Lucera, we włoskiej Apulii. Był drugim z kolei synem Józefa i Izabelli Monaca, ubogich najemników rolnych. Na chrzcie nadano mu kilka imion: Donat, Antoni, Jan, Mikołaj, ale w rodzinie nazywano go najczęściej Giovanniello. Bardzo wcześnie jego życie związane zostało z zakonem franciszkanów konwentualnych. W wieku sześciu lat został ministrantem w ich kościele i zaczął pobierać nauki w szkole przyklasztornej. W 1695 r. wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych i przyjął imię Franciszek Antoni. Po odbyciu nowicjatu 23 sierpnia 1696 r. złożył w Monte S. Angeli profesję wieczystą i zaczął swoją posługę w prowincji zakonnej św. Anioła. Święcenia kapłańskie otrzymał dopiero 19 września 1705 r. w Asyżu. Pół roku później zdał egzamin, sprawdzający jego dojrzałość teologiczną, dzięki czemu mógł rozpocząć studia magisterskie na wydziale filozoficzno-teologicznym w Kolegium Generalnym w Asyżu. Rok później kapituła generalna udzieliła mu dyspensy od dalszych dwóch lat studiów, uznając, że prezentuje wystarczający poziom wiedzy, by podjąć naukę filozofii scholastycznej w Lucera. 27 czerwca 1709 r. otrzymał tytuł magistra teologii. W latach 1709-1712 był przełożonym pustelni św. Rocha w Albetona. Na następne trzy lata wyznaczono go na gwardiana klasztoru w Lucera. Od 1716 r. został gwardianem klasztoru i regensem studiów w Troia. W 1718 r. wrócił na dwa lata do Lucera. W latach 1720-1723 objął rodzimą prowincję św. Anioła, jednocześnie wykładając teologię scholastyczną. Przez niemal dwadzieścia kolejnych lat był na przemian mistrzem nowicjatu i gwardianem konwentu w Lucera. Niemal całe życie kapłańskie wiódł zatem w rodzinnym mieście. Franciszek Antoni Fasani był gorliwym i wybitnym kaznodzieją. Głosił kazania najczęściej w Compobasso i Agnone, a w całej północnej Apulii nie było miasta i wsi, gdzie nie mówiłby choć raz. W Lucera przemawiał w każdą niedzielę i święto, a w Wielkim Poście wyruszał w teren z posługą słowa. Odprawiał m.in. nowenny w formie nabożeństw przed głównymi świętami maryjnymi, Bożym Narodzeniem i Zielonymi Świętami. Przy okazji szczególnie ważnych uroczystości przemawiał także na placu miejskim. Jego kazania były gruntownie przygotowane, przemyślane, a jednocześnie proste, zwięzłe i uduchowione. Odznaczał się postawą zasługującą na naśladowanie. Otaczał opieką ubogich, więźniów, zwłaszcza tych skazanych na śmierć, którym starał się zawsze przyjść z pomocą. Był poszukiwanym spowiednikiem i przewodnikiem duchowym kapłanów, osób zakonnych i świeckich. W konfesjonale spędzał wiele godzin, odznaczał się cierpliwością i łagodnością, a pouczenia jego były krótkie i rzeczowe. Dzięki głębokiej religijności rodziców miał szczególne nabożeństwo do Matki Bożej; w domu rodzinnym każdego wieczoru odmawiano wspólnie, na klęcząco, różaniec i litanię loretańską. Po wstąpieniu do zakonu ta pobożność rozwijała się w nim wraz z pogłębieniem życia wewnętrznego i znajomością teologii i tradycji franciszkańskiej. Codziennie po Nieszporach przez pół godziny modlił się przed ołtarzem Niepokalanej; wracał tam też o północy, tuż przed udaniem się na spoczynek. W wigilie świąt Matki Bożej i w soboty praktykował surowe posty. Jak wielka była jego miłość do Maryi i chęć naśladowania Jej – widać w słowach, którymi kończył modlitwy odmawiane prywatnie i wspólnie z ludem: “Wierzę w Boga, który jest nieskończoną Prawdą i wierzę tak, jak wierzyła Najświętsza Dziewica. Ufam Bogu nieskończonego miłosierdzia, że dostąpię życia wiecznego i ufam tą nadzieją, jaką miała Najświętsza Dziewica. Kocham Boga, który jest nieskończonym Pięknem i Dobrem i kocham tą miłością, z jaką Go kochała Maryja Dziewica. Kocham moich bliźnich, także i nieprzyjaciół, upraszając dla nich od Boga wszelkie dobra, tak jak to czyniła Maryja Dziewica. Żałuję za me grzechy, będące obrazą nieskończonego majestatu Bożego, z takim żalem, z jakim bolała nad grzechami świata Najświętsza Dziewica. Przyjmuję wszelkie cierpienia, zdając się całkowicie na wolę Bożą, jak to czyniła Najświętsza Dziewica. Poświęcam wszystkie moje myśli, pragnienia, zmysły wewnętrzne i zewnętrzne, słowa, czyny i całe życie na ustawiczną ofiarę Bogu, tak jak to czyniła Najświętsza Dziewica”. Często głosił kazania o Matce Bożej, a swoim słuchaczom mówił: “Kochajmy Maryję! Uciekajmy się do Niej w pokusach, cierpieniach, oschłości ducha, w każdej potrzebie duszy i ciała! Kto jest prawdziwym czcicielem Maryi, nie zazna potępienia. Ona jest bowiem kluczem do nieba; w Niej winniśmy złożyć wszystkie nasze nadzieje, ponieważ przez Jej wstawiennictwo wszystko możemy otrzymać od Boga”. Najbardziej starał się szerzyć kult Maryi Niepokalanie Poczętej. Sprowadził do kościoła klasztornego w Lucera Jej figurę o dużej wartości artystycznej, która znajduje się tam do dziś. Komponował pieśni maryjne, a jedna z nich, wielbiąca Niepokalanie Poczętą, jest jeszcze teraz śpiewana w Lucera podczas nabożeństw maryjnych. Odszedł z tego świata trzymając obrazek Niepokalanej, odmawiając kantyk Magnificat i antyfonę Tota pulchra es Maria, 29 listopada 1742 r. Pochowano go w miejscowym kościele franciszkańskim. Papież Pius XII beatyfikował go 15 kwietnia 1951 r., a kanonizował papież św. Jan Paweł II 13 kwietnia 1986 r.
	Błogosławiony Bernardyn z Fossa, prezbiterBernardyn urodził się w 1420 r. w Fossa, we włoskiej diecezji Aquila. Pochodził ze starego, szlacheckiego rodu. Uczył się początkowo w Aquila, a prawo kanoniczne i cywilne studiował w Perugii. W 1445 r. zrobił doktorat. W tym samym roku otrzymał w Stroncone habit franciszkański z rąk św. Jakuba z Marchii. Był dwukrotnie prowincjałem w Abruzji w latach 1454-1460 i 1472-1475, a w Bośni i Dalmacji – w latach 1467-1469. Był też prokuratorem generalnym przy Kurii Rzymskiej. Dwukrotnie proponowano mu biskupstwo w Aquila, ale pokora sprawiła, że nie przyjął tego zaszczytu. Chciał być naśladowcą świętych Bernardyna ze Sieny i Jana Kapistrana poprzez oddanie się kaznodziejstwu, pracom misyjnym, a w ostatnich latach życia – pisarstwu. Zabiegał o porozumienie między franciszkanami konwentualnymi a obserwantami (bernardynami). Zmarł 27 listopada 1503 r. w San Giuliano, a jego kult został zatwierdzony 26 marca 1828 r. przez papieża Leona XII. Pozostawił po sobie sporo rękopisów. Jest m.in. autorem pierwszego życiorysu św. Bernardyna ze Sieny. Z dzieł historyczno-teologicznych wydano m.in. Chronica Fratrum Minorum de Observantia, w której przedstawił historyczne dzieje grupy obserwanckiej w zakonie (1368-1470). Ta interesująca kronika została po raz pierwszy wydana pod redakcją Leonarda Lemmensa OFM z rękopisu bł. Bernardyna. Następne jego dzieło to Provinciae divi Bernardini coenobia, w którym opisał 15 klasztorów obserwanckich. W Biblioteca Marciana w Wenecji znajduje się około 500 rękopisów z mowami żałobnymi i kazaniami okolicznościowymi, wygłoszonymi przez bł. Bernardyna.

Ponadto dziś także w Martyrologium:

W Riez, we Francji – św. Maksyma, biskupa. Wcześnie znalazł się w klasztorze leryneńskim, którym kierował św. Honorat. Od roku 427 był jako opat jego następcą. W roku 433 obrano go biskupem Riez. Pracował tam wytrwale. Uczestniczył też w kilku synodach i podpisał list biskupów Galii do Leona I. Zmarł około roku 460. Pochowano go w kościele, który sam wybudował.oraz:

świętych męczenników Akacjusza, prezbitera, i Hirenarcha (+ ok. 500); św. Jakuba, męczennika (+ ok. 420); św. Waleriana, biskupa (+ 388)