Jezus zobaczył celnika, imieniem Lewi, siedzącego w komorze celnej. Rzekł do niego: «Pójdź za Mną». On zostawił wszystko, wstał i poszedł za Nim.

Potem Lewi sprawił dla Niego wielkie przyjęcie u siebie w domu; a była spora liczba celników oraz innych, którzy zasiadali z nimi do stołu. Na to szemrali faryzeusze i uczeni ich w Piśmie i mówili do Jego uczniów: «Dlaczego jecie i pijecie z celnikami i grzesznikami?»

Lecz Jezus im odpowiedział: «Nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem wezwać do nawrócenia sprawiedliwych, lecz grzeszników» (Z rozdz. 5 Ewangelii wg św. Łukasza)

 

Prorok Izajasz mówi dzisiaj o podwójnym aspekcie nawrócenia: miłosierdzie okazywane ludziom i cześć wobec Boga, która przejawia się głównie poprzez celebrację dnia świętego. Rozważaliśmy już konieczność dzieł miłosierdzia i potrzebę uleczenia naszych relacji z ludźmi. Może Wielki Post będzie też dla nas czasem przywrócenia godności niedzieli? Izajasz namawia, aby dzień święty był dniem Pana, poświęconym oddawaniu Mu czci. Niedziela kryje w sobie olbrzymi potencjał: w ciągu tygodnia żyjemy w dużym rozproszeniu, pochłonięci licznymi obowiązkami.

Dzisiejsze czytania liturgiczne: Iz 58, 9b-14; Łk 5, 27-32

Niedziela jest jak znak STOP: wróć do Boga, idź do kościoła na Mszę, pomódl się, poświęć czas swoim bliskim, zostaw wszystko inne. Może Wielki Post jest dobrą okazją do tego, aby ożywić tradycję niedzielnego obiadu: posiliwszy się w kościele przy Stole Pana, czas zasiąść rodzinnie wokół stołu, aby umocnić miłość i więź między sobą. Paradoksalnie to też jest ćwiczenie wielkopostne. Lekarstwem na naszą słabość jest zawsze Eucharystia. Jezus w dzisiejszej Ewangelii je z Mateuszem posiłek i tak daje mu siłę na zmianę życia. Wiemy, że nawrócenie Apostoła było tak głębokie, że stał się godnym napisania jednej z Ewangelii. Tak kapłan modli się dzisiaj nad darami, a my pouczeni przez niego chodźmy na Mszę, aby doznać uzdrowienia:

 

Boże, nasz Ojcze, przyjmij tę Ofiarę uwielbienia i przebłagania, + i spraw, aby nasze serca przez nią oczyszczone * odpowiedziały miłością na Twoją miłość. Przez Chrystusa, Pana naszego.

 

Szymon Hiżycki OSB | Pomiędzy grzechem a myślą

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/pismo-swiete-rozwazania/art,2765,ewangelia-zrobmy-jezusowi-przyjecie.html

______________________________

«Nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy się źle mają.

Nie przyszedłem wezwać do nawrócenia sprawiedliwych, lecz grzeszników»

 

Czytając opis powołania Lewiego, uświadomiłem sobie, że z przyzwyczajenia, umknęło mi to, kim był i jak był taktowny poborca podatków. Pozwólcie, że bardzo krótko przypomnę kim był celnik, bo o nim mowa. W środowisku żydowskim był napiętnowany, ponieważ współpracował z rzymskim okupantem, a kontaktując się z poganami stawał się rytualnie nieczysty. Ponadto poborcy, często dopuszczali się nadużyć, oszustw i wyzysku, przez co byli obiektem powszechnej krytyki. Spotykamy zatem człowieka, który poruszał się w swoim wąskim świadku starannie dobranych znajomych, tych tylko, którzy akceptowali jego pracę, a granicę tego świata wytyczała niechęć i nienawiść otocznia. Dopełnieniem tego obrazu jest fakt, że poprzez nieczystość rytualną był wyłączony z uczestnictwa w sprawowaniu kultu, czyli pozbawiony kontaktu z Bogiem.

 

Wróćmy do dzisiejszego wydarzenia. Jezus zobaczył celnika, imieniem Lewi, siedzącego w komorze celnej. Rzekł do niego: «Pójdź za Mną». On zostawił wszystko, wstał i poszedł za Nim. Jedno spojrzenie Jezusa, obejmowało całą rzeczywistość, w której żył i poruszał się Lewi. Jedno słowo skierowane bezpośrednio do niego, powoduje, że zostawił wszystko, wstał i poszedł za Jezusem. To trochę tak, jakby czekał w ciasnocie swojego życia na ten jeden moment, który pozwoli mu wyrwać się  z dotychczasowego sposobu życia.

Pięknym dopełnieniem jest uczta, którą przygotował Lewi u siebie w domu. Wśród zgromadzonych gości było wielu celników, którzy zasiedli wraz z Jezusem do wspólnego stołu. Nie było tam tylko „tych lepszych”, czyli faryzeuszów i uczonych w Piśmie, którzy stali  na zewnątrz i szemrali. Ich postawa spotkała się z odpowiedzią Jezusa: «Nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem wezwać do nawrócenia sprawiedliwych, lecz grzeszników».

 

W Roku Świętym, warto przypomnieć sobie prawdę, że Jezus – Lekarz, zobaczył mnie i powiedział: Pójdź za Mną. Czy zostawię wszystko co powoduje, że siedzę w ciasnocie, jak Lewi i zasiądę za stołem z Jezusem? Czy może uważam się za „lepszego” i szemrając pozostanę na zewnątrz?