(fot. shutterstock.com)

Spoglądając wzrokiem Trójcy Świętej, przypatrz się temu, jak ludzie traktują się nawzajem: niektórzy kochają, inni nie­nawidzą. Niektórzy biorą kogoś w ramiona, inni zadają cio­sy.

 

Przechodzimy do kolejnego etapu Ćwiczeń Ignacego, czyli do Tygodnia drugiego. W Tygodniu pierwszym sma­kowaliśmy łaskę polegającą na tym, że Bóg kocha nas w na­szej grzeszności. W Tygodniu drugim naturalną koleją rzeczy odpowiadamy na miłosierdzie Boga, pragnąc lepiej poznać Tego, który jest tak wspaniałomyślny i kochający, i który na­zywa i wzywa nas po imieniu, takich, jakimi jesteśmy.

 

William Barry SJ w swojej książce Letting God Come Close (Pozwól zbliżyć się Bogu), będącej wnikliwym komentarzem do poszczególnych części Ćwiczeń, tak opisuje tę zmianę: w Tygodniu pierwszym “jesteśmy skupieni na nas samych i naszych potrzebach. Chcemy odczuć głębią serca, że Bóg jest tam, gdzie i my jesteśmy, że jest z nami w naszej ułom­ności, naszej grzeszności, naszej rozpaczliwej potrzebie”. Na­tomiast w Tygodniu drugim “chcemy być tam, gdzie Jezus; chcemy znać Jezusa, Jego wartości i Jego misję i chcemy być częścią tej misji”.

 

W Tygodniu drugim towarzyszymy Jezusowi w Jego ziem­skiej posłudze. Nie chcemy poznać faktów biograficznych lub naukowych dotyczących Jezusa, lecz chcemy posiąść wiedzę taką, jaką mamy o przyjacielu – głęboką i niewolną od tajem­nicy – wiedzę płynącą z serca.

 

Nim zajmiemy się bliżej wydarzeniami z życia Jezusa, Ignacy proponuje nam szerszą perspektywę. W Kontemplacji o Wcieleniu przyglądamy się światu razem z Trójcą Świę­tą – z Bogiem, który jest Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Zatracamy się w tajemnicy Wcielenia. Przyglądamy się z za­chwytem temu, jak Bóg działa przez zwykłych ludzi, takich jak Maryja i Józef. Wypełnia nas ogromna wdzięczność, po­nieważ Bóg chciał zbliżyć się do nas, stając się człowiekiem w Jezusie z Nazaretu. W ten sposób Bóg sprawia, że miłość Boża stanie się wkrótce dostępna wszystkim ludziom.

 

Modlitwa o łaskę

 

Modlę się o następujące łaski: o głęboką odczuwaną wiedzę o tym, co Bóg zamarzył dla świata; o zachwyt i cześć dla ta­jemnicy Wcielenia.

 

DZIEŃ 1

 

Kontemplacja o Wcieleniu (ĆD 101-109). “Kontem­placja” oznacza w Ćwiczeniach modlitwę z wykorzystaniem wyobraźni. Ignacy był przekonany, za sprawą własnego do­świadczenia, że Bóg przemawia do nas przez nasze wyobraże­nia. Rozpoczynamy naszą kontemplację, wyobrażając sobie Trzy Osoby Boskie spoglądające “na całą powierzchnię i ob­szar całego świata pełnego ludzi” (ĆD 102).

 

Przyjmując tę perspektywę, rozważaj, co Osoby Boskie (i ty z Nimi) widzą i słyszą: mężczyzn i kobiety ze wszyst­kich ludów ziemi; bogatych i biednych, starych i młodych. Ludzi mówiących różnymi językami. Niektórzy się rodzą, inni umierają; niektórzy bawią się radośnie; inni są chorzy lub cierpiący. Niektórzy się śmieją, inni płaczą. Niektórzy krzyczą lub wrzeszczą; inni modlą się i śpiewają.

 

Spoglądając wzrokiem Trójcy Świętej, przypatrz się temu, jak ludzie traktują się nawzajem: niektórzy kochają, inni nie­nawidzą. Niektórzy biorą kogoś w ramiona, inni zadają cio­sy; niektórzy pomagają, inni nie zwracają uwagi na bliźnich, raniąc ich i zabijając. Co widzisz i co słyszysz?

 

Co czujesz, wyobrażając sobie w ten sposób świat? W jaki sposób Trzy Osoby Boskie reagują na radości i cierpienia świata? Jaka jest reakcja Boga będącego Miłością, kiedy widzi nas, Boże dzieci, które zgubiły drogę i kroczą bez celu, cierpiące, grzeszą­ce, pogubione wewnętrznie, zadając innym rany i cierpienia?

 

Posłuchaj, jak Boskie Osoby mówią: “Dokonajmy odku­pienia rodzaju ludzkiego” (ĆD 107).

 

Jakimi słowami chcesz się zwrócić do Boga, który jest Ojcem, do Syna i Ducha Świętego?

 

DZIEŃ 2

 

Powtórzenie. Bóg zbawia nas w drobiazgach naszego życia, w pięknie i ułomności naszego świata. Dzisiaj także przyglą­daj się światu z perspektywy Trójcy Świętej. Pomyśl o własnej społeczności, w której żyjesz, i własnej sytuacji życiowej.

 

Co Boskie Osoby (i ty z Nimi) widzicie i słyszycie? Jaka jest odpowiedź twego serca? W jaki sposób Bóg działa, by dzisiaj, w bardzo konkretny sposób, ocalić świat?

Jeśli chcesz, możesz pomodlić się słowami Ewangelii we­dług św. Jana 1, 1-5. 14-18 (“Słowo stało się ciałem”).

 

DZIEŃ 3

 

Przeczytaj Łk 1, 26-38 (Zwiastowanie). Bóg bardzo konkret­nie reaguje na “jęki” stworzenia. Zawęź pole działania wy­obraźni i skup się teraz na szczegółach działania Boga zba­wiającego w historii. Zobacz “szczegółowo dom i izbę Pani naszej w mieście Nazaret, w prowincji Galilei” (ĆD 103). Wy­obraź sobie obrazy, dźwięki i zapachy tej sceny, kiedy anioł Gabriel wita tę młodą kobietę. Posłuchaj, jak rozmawiają. Zwróć uwagę na wyraz ich twarzy i na mowę ciała. Zakończ, modląc się rozmową z Maryją.

 

DZIEŃ 4

 

Powtórzenie Zwiastowania. David Fleming we współczesnej interpretacji Ćwiczeń proponuje takie rozważanie tej sceny: “Zwróć uwagę na to, jak działa nasz trójjedyny Bóg – tak prosto i łagodnie, z taką cierpliwością. Świat toczy się dalej, najwidoczniej nie dostrzegając wcale, że zaczęło się nowe stworzenie. Chłonę w siebie całkowite oddanie się Maryi i od­powiedź, którą dała swemu Panu i Bogu”20.

 

DZIEŃ 5

 

Przeczytaj Łk 1, 39-56 (Maryja udaje się w odwiedziny do Elżbiety). Podobnie jak przedtem, także i teraz, modląc się tą sceną, korzystaj z wyobraźni. Zwróć uwagę na zbawcze dzia­łanie Boga w konkretnej rodzinie. Zachwyć się tym, że Bóg potrzebuje pomocy tych wspaniałych kobiet w dziele “odku­pienia rodzaju ludzkiego” (ĆD 107). Módl się razem z Maryją słowami Magnificat, w duchu radości.

 

DZIEŃ 6

 

Przeczytaj Mt 1, 18-25 (sen Józefa). Bóg po raz kolejny zdaje się na wolność człowieka i współdziałanie z naszej strony, by zbawić nas w naszej potrzebie. Bądź obok Józefa, gdy wielko­dusznie i odważnie odpowiada Bogu w chwili, gdy Bóg powo­łuje go, by został mężem i ojcem. Usłysz, jak anioł pociesza Józefa, mówiąc, by się nie lękał, podobnie jak anioł Gabriel dodawał otuchy Maryi. Miłość usuwa wszelki lęk.

 

DZIEŃ 7

 

Smakuj łaski tygodnia lub wróć do jednego z poprzednich czytań biblijnych.

 

Bez poradzenia się Boga nic nie należy przedsiębrać. (Św. Ignacy Loyola)

 

Treści do dalszej refleksji

 

Proszę sobie wyobrazić całkowicie szczęśliwą parę, oto ludzie, którzy znajdują w sobie nawzajem wszystko, czego potrzebują. Jedynie z hojności i potrzeby dzielenia się swoim szczęściem decydują się zaadoptować dzieci jako swoje własne. Od tego momentu ich życie przechodzi zasadniczą przemianę. Stają się bezbronni – ich szczęście zależy teraz od szczęścia ich dzieci, nic nie wygląda już tak, jak wcześniej. Jeśli dzieci wybiorą własną drogę i wejdą na drogę zniszczenia, rodzice są głęboko zranieni. Będą błagać, upokarzać się, poświęcać, wychodzić z siebie, żeby przekonać swoje dzieci, że ten dom jest nadal ich domem, że miłość, którą zostali obdarzeni, jest niezmien­na. Może ten obraz da nam pewne zrozumienie odkupienia. W tajemnicy, której nie możemy pojąć, Bóg “ogałaca”, “zatra­ca” sam siebie, przyprowadzając do siebie swoje zatracone, zagubione dzieci. To wszystko, czego pragnie Ojciec. Jest to jedyne lekarstwo na Jego ranę. Bóg nie jest już samym Bogiem, ale jest zawsze Bogiem, który ma w swoim sercu człowieka. (Ruth Burrows, Istota modlitwy)

______________________________________________________________________________________________________________

grafika:http://kevron2001.deviantart.com/