Uśmiech twój wlać może do duszy zniechęconej jakby nowe życie.

Kunegunda – Kinga, była córką króla węgierskiego Beli IV i Marii, cesarzowej bizantyjskiej”, zwanej dlatego Greczynką. Urodzona w r. 1234, jako kilkuletnia dziewczynka została poślubiona Bolesławowi Wstydliwemu, księciu krakowskiemu i sandomierskiemu. Przechowywany w starosądeckim klasztorze klarysek żywot bł. Kingi (Vita Beate Cunegundae Regni Poloniae) Jana Długosza, oparty na nie istniejącym już wcześniejszym autografie, ukazuje postać księżny jako predestynowanej od dziecka do roli jednej z kilku świętych niewiast polskich domów panujących XIII stulecia Szwagierką Kingi była bł. Salomea, siostra Bolesława Wstydliwego, a żona księcia halickiego Kolomana, brata Beli IV. Przykład pobożnej Salomei, która sprowadziła do Polski klaryski (tzw. II Zakon św. Franciszka z Asyżu), osadziła je w klasztorze w Skle na wierzchowinie jurajskiej i sama po śmierci męża przyoblekła habit zakonny, silnie oddziaływał na Kingę. Podobno miłość księcia  Bolesława do przyszłej żony wzbudziło w cudowny sposób jej uderzające podobieństwo do ukochanej siostry. Kinga, wychowana w kulcie czystości i dziewictwa, miała poprosić męża po ślubie, aby żyli ze sobą jak brat z siostrą. Tradycja przypisuje Kindze dokonanie wielu cudów. Najbardziej chyba znana jest legenda o tym, jak sól “przywędrowała” za Kingą do Polski, a księżniczka znalazła w bryle wielickiej soli swój pierścień, wrzucony do żupy solnej na Węgrzech.

 

Powiadano też, że świątobliwa księżna wyprosiła u Boga zwycięstwo polskich rycerzy nad Tatarami, gdy ci napadli na nasz kraj w  1241 roku. W rzeczywistości najazd przyniósł nam pogrom i klęskę, lecz prawdą jest, że wiano małżeńskie Kingi posłużyło do umocnienia obronności księstwa na przyszłość. Bolesław w dowód wdzięczności zapisał żonie przywilejem z 1252 roku w wieczyste posiadanie całą prawie ziemię sądecką. Po śmierci męża w 1279 roku Kinga sprowadziła ze Skały do Sącza klaryski i ufundowała w r. 1280 klasztor, w którym była ksienią aż do swej śmierci w r. 1292. Jak podaje ks. Skarga, w klasztorze “służyła pokornie wszystkim siostrom, tygodnia swego pilnując i naczynia umywając, sierot wiele opatrywała, ubogim pogrzeby sprawowała i matką wszystkim utrapionym była”. Razem z klaryskami przybyli do Starego Sącza franciszkanie, których osadzono w nie istniejącym już dziś klasztorze (na tym miejscu stoi budynek magistratu; klasztor franciszkanów uległ, jak i na pewien czas konwent klarysek, kasacie józefińskiej w 1782 roku). Legenda głosi, że Kinga została przez mnichów pomówiona o romans ze spowiednikiem Boguchwałem, a następnie cudownym sposobem oczyszczona z potwarzy. Ten, umierając, wyznać miał tajemnicę życia starosądeckiej ksieni, że będąc małżonką i wdową, pozostała panną. Na ziemi sądeckiej spotykamy wiele opowieści o błogosławionej Kindze. Przewija się w nich także wiele obcych, obiegowych wątków średniowiecznej hagiografii, W tym niektóre znane z apokryfów o Matce Boskiej. Wiek XIII  “stulecie polskich świętych” cechował bowiem rozkwit życia zakonnego i ascezy, a w tym zakresie przejmowano wzory uniwersalne. Są te motywy jednak tak zgrabnie połączone z realiami topograficznymi i. przyrodniczymi Sądecczyzny, że nie pominiemy ich w naszej wędrówce legendowym szlakiem.

 

Święta Kinga, mieszkając z klaryskami w Sączu, chodziła często pieszo przez Obidzę do Pienin. Idąc podpierała się kijem, a na śladach kija wyrosły potem lipy odpoczywała na kamieniach przydrożnych, które odtąd nazywano tronami świętej Kingi. Gdy pewnego razu jastrząb gonił mysikrólika, księżna nakryła maleństwo płaszczem, dlatego ptaszki głoszą wieczne dziękczynienie dla Św. Kingi. Na nagich skałach pienińskich rozkwita do dziś “ogródek ŚW. Kingi”  zioła wyrosłe na grudkach ziemi, które dla dobrej księżnej znosiły ptaszki w dziobkach i zatykały w skalne szczeliny. Wszystkie wsie i lasy gorczańskie i pienińskie należały podówczas do księżnej ze Starego Miasta (tak nazywano Stary Sącz). Granica szła przez Słopnice w ten sposób, że Słopnice Królewskie należały do Św. Kingi, a Szlacheckie  do Krakowa. Potem granica szła wierchem, ale że nie była pewna od zachodu, to jedni, to drudzy gnali do siebie, przez granicę cudze owce. Raz poszli do księżnej i proszą, żeby im powiedziała, gdzie jest granica. Św. Kinga kazała im się nieść w krześle w góry. Skoro ją przynieśli, jakiś czarownik sprawił, że gęsta mgła obległa. Wtedy Św. Kinga powiedziała, że granicą będzie woda. Od tego czasu granicą wsi są rzeki.

 

W Jazowsku podobno Św. Kinga przeprawiała się przez Dunajec, gdy w 1287 roku – tradycja powtarza tę datę za Długoszem, uciekała wraz z dwiema siostrami, Jolantą i Konstancją, oraz siedemdziesięcioma zakonnicami przed napaścią tatarską. Początkowo Św. Kinga ze Starego Sącza udała się na Spisz, gdzie znalazła schronienie w klasztorze kartuzów na Górze Hledońskiej. Gdy Tatarzy zapędzali się coraz dalej, uciekła wraz z zakonnicami w Pieniny do górskiego zamku. Gdy przeprawiała się przez Dunajec w Jazowsku, ścigali ją już, Tatarzy, chciwi bogatych łupów ze starosądeckiego klasztoru, skąd zakonnice zabrały co cenniejsze przedmioty. Poddani klasztorni, którzy mieli dostarczyć podwody, słysząc okrzyki tłuszczy tatarskiej, w pośpiechu opuścili uciekające panie, które musiały po śniegu i błocie pieszo przeprawiać się do Pienin. Jak opowiadają pienińscy górale, Św. Kinga w Krościenku “…pytała o pomoc, ale ci miescanie nie fcieli jej dać pomocy. Tak ona powiedziała, że nie bedom krościeńcanie nigdy już miescanami i w biławiźnie chodzić, jacy w gaciach płóciankaf.  Gatkowie bedziecie!  rzekła. I posła het:”

 

Kinga biegła, płacząc i boso, dla strasznej onych skał spadzistości, gdzie noga ciągle się ślizga. Więc sobie poraniła nóżki, ścieżkę znacząc krwią i łzami. A kędy padała łza, wyrósł goździk biały, a kędy kropla krwi czerwony, a u stóp Pienin zaraz na brzegu Dunajca wysiadłszy, gdy stąpiła, na wielki kamień, opoka twarda zmiękła i pozostał ślad stopy jej wyraźnie wyciśnięty, a spod kamienia, na którym gorzko, zapłakała, wytrysło źródełko słonawej wody.  Inni bają, że przekląwszy krościeńcan, żaliła Się na niewdzięczność ludzką, a skargi swe pisała palcem na kamieniu. Kamień do dziś nosi ślady jej pisanych żalów. A ludzie, żałując swej złości, postawili tam kapliczkę.

 

Święta Kinga, uciekająca, ledwie żywa, nie wiedziała już do kogo zwrócić się o pomoc. Niedaleko Krościenka nad Dunajcem, siał właśnie góral pszenicę pod zimę. Wtem posłyszał hałas  spojrzy, a tu bieży tłum niewiast w czarnych szatach, poprzedza je ksiądz niosąc Krzyż Pański. Gdy podskoczył ku nim, wysunęła się jedna z niewiast i rzekła:  Dobry wieczór wam człowiecze! A cóż tak późno robicie? – słonko już zaszło, a on jeszcze nie skończył swej roboty. –  Sieję, odrzek góral. – Szczęść ci Boże, odparła. – Ale jeśliś poczciwy człowiek, tedy zrobisz, coć powiem. Jutro będzie gonił za nami srogi nieprzyjaciel, pytać będzie, czyśmy tędy szły. Ty zaś odpowiedz, żeśmy właśnie szły, kiedyś siał pszenicę. – Dobrze  – rzekł góral – a Kras się zywał, ale nim się zdołał pokłonić, już jej nie było. Nazajutrz o świcie idzie na pole, a tu cud, bo gdzie wczoraj siał, bujają pszeniczne kłosy. Doleciał go tętent: spojrzy a tu ćma Tatarów. Jeden przypada doń i pyta:  Powiedz człeku, czy nie widziałeś tu wczoraj pani Kingi? – Widziałem –  odparł  szła tędy z siostrami, a właśniem siał pszenicę. Patrzy Tatar, a tu pszenica dojrzała…  i tak z tego wyszło, że albo Kinga była tu łońskiego roku, albo chłop kłamał. Tatarska pogoń zawróciła, a cudowne pole odtąd, nazywa się Kras.

 

Gdy św. Kinga posłyszała wroga, pędzącego za nią, rzuciła poza siebie grzebień, a lasy gęste i wysokie wyrosły z ziemi i zasłoniły ją swym wieńcem. Biegła, aż znowu wrogowie zaczęli ją dopędzać. Wtedy rzuciła Za siebie perłowy różaniec, a białe skały Pieniny wyrosły z ziemi, zasłaniając ją. Znowu Tatarzy za nią. Rzuca więc zwierciadełko, które się rozprysło, zamieniając się w wodę. Kinga ucieka Pieninami, a woda idzie za nią  wreszcie Dunajec przegryzł się przez pienińskie skały. Tak dotarła Św. Kinga do zamku w Pieninach.

 

Tatarzy wytropili zamek i poczęli szturmować go od strony Pieninek. Zakonnice z trwogą posłyszały, że bój się zbliża. Kiedy ujrzały na skałach ćmę tatarską i strzały stamtąd lecące, schroniły się do kaplicy zamkowej. Jedynie Św. Kinga nie zatrwożyła się. Padła na kolana błagając Boga o litość. I została wysłuchana. Za kilka chwil spadła gęsta czarna mgła, osłaniając zamek i oblężonych. Tatarzy widząc, że samo niebo osłania ich ofiarę zawyli dziko i wypuścili strzały, ale te przenosząc się we mgle ponad zameczkiem, raziły wojowników stojących po drugiej stronie. A tu pioruny biją, a ulewą wezbrany Dunajec rozrywa wątłą zaporę – pieniński kamień ciężkim rumorem skalnym zawala doliny pokryte tatarską czernią. Co z tego nie zginęło w Pieninach, to poległo pod Starym Sączem, gdzie dzielny rycerz Gerży Szowarski z towarzyszącymi mu Węgrzynami, wysłany przez brata Św. Kingi a króla węgierskiego Władysława na pomoc Leszkowi Czarnemu, zastąpił Tatarom drogę od strony Rytra i tak ich wytłukł, że Porad krwią się zabarwił.

 

Ks. Skarga podaje w żywocie bł. Kingi że Tatarzy długo oblegali zameczek “Pieniany” ale za sprawą boską “żadnej szkody i w budowaniu nie uczynili. Tam w oblężeniu Kinga, gdy jej winą, nie stało, które z wodą pijała, nic innego pić nie mogąc, dwaj młodzieńcy dwie flasze wina przynieśli do zamku, których wnet znaleźć i widzieć nie można było. Be wątpienia aniołowie byli”.

 

Inna legenda mówi, że Kinga nie potrzebowała wędrować trudną granią Pienin, by dotrzeć do zamku. W Trzech Koronach były bowiem pieczary długie na 300 stóp, należące do zamku i stanowiące część podziemnego przechodu. Do tych przejść wystarczyło dojść Kindze, by mogła czuć się bezpiecznie. Czy zamek pieniński wzniesiono rzeczywiście dla bł. Kingi? Czy stał się on jej schronieniem przed Tatarami? Na te pytania częściowo odpowiedziały badania wykopaliskowe, prowadzone przez Instytut Archeologii UJ z ramienia władz nowosądeckich w 1976 roku (ich wyniki ogłosiła w 1978 roku doc. M. Cabalska). Uzyskane obserwacje pozwoliły na nową, hipotetyczną rekonstrukcję zamku. Przy jego budowie wykorzystano naturalny układ grani skalnych, uzupełniając stromizny murem zaporowym. Skały stanowiły naturalną ścianę 2,5 m wysokości dodatkowo wykuto w nich wpłaszczenia umożliwiające wejście do dolnej kondygnacji umocnień bramy zachodniej. Do zamku jeszcze do niedawna dostawano się od strony wschodniej  z doliny Jaworowej, czyli z dna doliny Pienińskiego Potoku. W stromiźnie soku wykuto kilka półek, które ułatwiały mieszkańcom wejście do warowni; na wysokości 750 m znajdowała się brama wschodnia z wieżą obronną (od zachodu wchodziło się szczeliną między granią a murem). Między obu bramami wzniesiono mur tarczowy, którego zachowały się resztki przylegających doń podpiwniczeń budynków mieszkalnych oraz wielkiej czworokątnej cysterny. Wewnętrzną przestrzeń fortecy zorganizowano przy pomocy półek wciętych w skałę, umożliwiających posadowienie budynków.

 

Zamek Pieniny był więc znakomicie zamaskowany zarazem mógł pomieścić liczną załogę. Ukryty w skałach, wzniesiony z miejscowego kamienia, gubi się wśród skał i tylko wtajemniczeni mogą znaleźć prowadzącą doń drogę. Wyjście zachodnie otwierało drogę do Krościenka i w dolinę Dunajca zatem na ważny trakt handlowy. U ujścia zaś Pienińskiego Potoku przełom jest wąski i a połączenie przez przełęcz Przechodki z Potokiem Leśnickim, a dalej wyjście na węgierską stronę, co umożliwiało załodze penetrację tego odcinka granicy. Jako typ zamku refugium nie ma zameczek pieniński żadnych analogii w Polsce. Materiał wykopaliskowy nie potwierdza jednak wieku podanego przez legendy  zameczek pochodzi z XV stulecia. Najprawdopodobniej forteca ta wiąże się nie z najazdami Tatarów, lecz z wojnami Polski z Maciejem Korwinem, królem Węgier. W XV wieku silna zaciężna “czarna armia” Korwina budowała w trzy tygodnie podobne schronienia będące ważnymi punktami strategicznymi. Zamek pieniński mógł być zatem najprawdopodobniej węgierską fortecą wypadową i zarazem strażnicą graniczną w wojnie z Polską.

http://www.pieniny.com/pl/io298/legenda-o-sw-kindze-zamek-pieniny

 

 

Z biskupem Wiktorem Skworcem, ordynariuszem tarnowskim, rozmawia Michał Bondyra

 

Św. Kinga, węgierska księżna, której wspomnienie obchodziliśmy jakiś czas temu, to jak przed 10 laty powiedział Jan Paweł II przykład świętości jednej z chrześcijanek, która „w zwyczajnych warunkach życia rodzinnego i zawodowego podejmuje swoje codzienne obowiązki”…

– Świętość wiernych świeckich, w zwyczajnych warunkach życia, polega na naśladowaniu Chrystusa, który stał się jednym z nas, członkiem ludzkiej rodziny i społeczności narodowej. Będąc człowiekiem, synem, „obywatelem” uświęcił sposób życia w świecie, przemieniając go od wewnątrz, właśnie przez wierne wypełnianie codziennych obowiązków domowych, przez pracę… Chrystus dał przykład, że być w świecie oznacza wyzwalać go spod panowania grzechu i dźwigać ku Bogu.

Św. Kinga, poznając „świecki” charakter życia Chrystusa, życia w świecie, rodzinie, społeczeństwie, mogła Go naśladować w tym, co zwyczajne, codzienne, w wypełnianiu obowiązków związanych z jej pozycją i powołaniem. Miała na kim się oprzeć.

Poza tym, co jest bardzo ważne, Kinga pochodziła z rodu Arpadów, który wydał wielu świętych i błogosławionych, m.in.: św. Stefana, głównego patrona Węgier, jego syna – św. Emeryka, ale i św. Władysławę, św. Elżbietę Turyńską, św. Jadwigę Śląską, św. Agnieszkę z Pragi i wreszcie siostry Kingi — św. Małgorzatę i bł. Jolantę. Jest oczywiste, że te przykłady świętego życia krewnych oddziaływały na Kingę i zachęcały ją do pójścia podobną drogą.

Wzorów dla swego bytowania w świecie poszukiwała też w Polsce – przykładem jest tu staranie Kingi o kanonizację krakowskiego biskupa męczennika Stanisława ze Szczepanowa. Poza tym żyła w czasach bogatych w świętych. Patrząc na nich, musiała dostrzec, że świętość nie jest przypisana tylko jednemu stylowi życia. Każdy może stać się świętym.

 

Kinga, jako żona Bolesława Wstydliwego, stała się wzorem służby publicznej względem nowej ojczyzny Polski i swoich poddanych. W czym powinni ją naśladować rządzący naszym krajem, na co zwracać szczególną uwagę?

– Przede wszystkim na to, że władza nie jest panowaniem, lecz służbą. W życiu krakowskiej Księżnej znalazły wyraz słowa Chrystusa, który powiedział: „Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, ale by służyć”. Naśladować św. Kingę w sprawowaniu władzy oznacza postrzegać ją jako pracę na rzecz drugiego i całej wspólnoty, jako pracę na rzecz dobra wspólnego. Chodzi tu nie tylko o pomnażanie bogactw materialnych, zapewniających dobrobyt obywatelom – Kinga czyniła to m.in. oddając swój posag na rzecz podniesienia kraju z ruiny po najazdach tatarskich; z jej imieniem związane są przecież żupy solne w Wieliczce i Bochni. Nie zapominała o tych, którzy w społeczeństwie odsunięci byli na margines, o ubogich i chorych, o sierotach i wdowach. Kinga starała się rozwijać też dobra duchowe, tworzące kulturę opartą na chrześcijańskich, więc głęboko ludzkich, wartościach. Sprawowanie władzy, jeśli ma być naśladowaniem św. Kingi, musi być służbą całemu człowiekowi i każdemu człowiekowi.

Jest jeszcze jeden, interesujący rys życia i publicznej służby św. Kingi – jej rezygnacja z naturalnego macierzyństwa. Z pewnością ta ofiara była podjęta z motywów religijnych, niemniej jednak miała wpływ na sprawowanie władzy – czyniła Kingę całkowicie dyspozycyjną wobec społeczności, która nazywała ją „lekarką”, „pocieszycielką”, „żywicielką” czy „świętą matką”. Rządzącym św. Kinga zdaje się mówić: „Więcej ofiary, więcej dyspozycyjności!”.

 

Święta była bardzo religijna. Jednym z przejawów jej pobożności były śluby czystości, które złożyła. Czy w świecie epatującym pornografią szczególnie młodzi mogą czerpać z jej postawy?

– Dla młodych świadectwo Kingi może być niezrozumiałe, ale jeśli bliżej poznaliby motywy, które doprowadziły Świętą do złożenia ślubu czystości w małżeństwie, a później w życiu zakonnym, przekonaliby się, że celem jej życia było osiągnięcie duchowej, wewnętrznej wolności, by służyć bliźnim i Bogu.

Życie w czystości niesie wolność. Brak czystości – zniewolenie, uprzedmiotowienie siebie i drugiego człowieka. Czy młodzi ludzie nie pragną wolności rozumianej nie jako samowola, lecz jako panowanie nad sobą? Święta Kinga może im pomóc zrozumieć, czemu czystość ma służyć i co jest jej owocem.

 

 

 

---

Bp Wiktor Skworc ur. się w 1948 r. w Rudzie Śląskiej – Bielszowicach. Święcenia kapłańskie przyjął w 1973 r. W tymże roku ukończył też studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie. W 1979 r. uzyskał licencjat z teologii na ATK w Warszawie, gdzie 16 lat później zyskał tytuł doktora nauk humanistycznych. W latach 1975-80 był sekretarzem i kapelanem biskupa katowickiego H. Bednorza. W katowickiej kurii pełnił funkcje kanclerza, wikariusza generalnego i ekonoma. W 1997 r. Jan Paweł II mianował go biskupem tarnowskim. Sakrę biskupią przyjął z rąk papieża 6 stycznia 1998 r. w Bazylice św. Piotra na Watykanie. Jako biskup tarnowski został przewodniczącym Rady Ekonomicznej KEP, przewodniczącym Komisji Misyjnej KEP i delegatem KEP ds. działalności w Polsce „Kirche in Not”. Benedykt XVI mianował go członkiem Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów. W 2007 r. został przewodniczącym Zespołu ds. Kontaktów z Konferencją Episkopatu Niemiec.

http://www.przewodnik-katolicki.pl/nr/wiara_i_kosciol/__sw_kinga.html

Homilia podczas Mszy Św. i kanonizacji bł. Kingi (Stary Sącz)

Jan Paweł II

Pielgrzymka do Ojczyzny 1999

 

Homilia podczas Mszy Św. i kanonizacji bł. Kingi (Stary Sącz)

Stary Sącz, 16 czerwca 1999

 

1. “Święci nie przemijają. Święci żyją świętymi i pragną świętości”.

Umiłowani Bracia i Siostry!

Prawie dokładnie trzydzieści trzy lata temu wypowiedziałem te słowa w Starym Sączu, podczas uroczystości milenijnych. Wypowiedziałem je nawiązując do szczególnej okoliczności. Oto, mimo niepogody, przybyli do tego miasta mieszkańcy ziemi sądeckiej i okolic i całe to wielkie zgromadzenie Ludu Bożego pod przewodnictwem Księdza Prymasa Stefana Wyszyńskiego i biskupa tarnowskiego Jerzego Ablewicza prosiło Boga o kanonizację bł. Kingi. Jakże więc nie powtórzyć tych słów w dniu, w którym z Bożej Opatrzności dane mi jest dopełnić tej kanonizacji, tak jak dane mi było przed dwoma laty ogłosić świętą Jadwigę Królową, Panią Wawelską. Jedna i druga przybyły do nas z Węgier, weszły w nasze dzieje i pozostały w pamięci narodu. Tak jak Jadwiga, tak i Kinga oparła się przemijaniu. Minęły stulecia, a blask jej świętości nie tylko nie przygasa, ale wciąż rozpala kolejne pokolenia. Nie uszła z ich pamięci ta królewna węgierska, księżna małopolska, fundatorka i mniszka sądeckiego klasztoru. A dzisiejszy dzień jej kanonizacji jest tego najwspanialszym dowodem. Niech będzie Bóg uwielbiony w swoich świętych!

2. Zanim wejdziemy w duchu na drogi świętości księżnej Kingi, aby dziękować Bogu za to dzieło Jego łaski, pragnę pozdrowić wszystkich tu zgromadzonych i cały Kościół na pięknej ziemi tarnowskiej wraz z biskupem Wiktorem i biskupami pomocniczymi Józefem, Władysławem i Janem oraz drogim biskupem seniorem Piotrem. Witam biskupów węgierskich z Prymasem, kard. László Paskaiem, jak również prezydenta Węgier pana Arpada Göncza i towarzyszące mu osoby. Pozdrawiam pana premiera Słowacji Mikulaša Dziurindę. Słowa pozdrowienia kieruję również do premiera Jerzego Buzka. Pozdrawiam wszystkich kapłanów, zakonników i siostry zakonne, a w szczególny sposób siostry klaryski. Słowo serdecznego pozdrowienia kieruję do naszych gospodarzy – mieszkańców Starego Sącza. Wiem, że Stary Sącz słynie ze swego przywiązania do św. Kingi. Całe wasze miasto zdaje się być jej sanktuarium. Pozdrawiam również Nowy Sącz – miasto, które zawsze urzekało mnie swoim pięknem i gospodarnością. Sercem obejmuję całą diecezjalną wspólnotę, każdą rodzinę i osoby samotne, wszystkich chorych, jak również tych, którzy uczestniczą w tej liturgii za pośrednictwem radia i telewizji. Wszelka łaska od Tego, który jest źródłem i celem naszej świętości, niech będzie z wami!

3. “Święci żyją świętymi”. W pierwszym czytaniu słyszeliśmy proroczą zapowiedź: “Wspaniałe światło promieniować będzie na wszystkie krańce ziemi. Liczne narody przyjdą do ciebie z daleka i mieszkańcy wszystkich krańców ziemi do świętego twego imienia” (Tb 13,13). Te słowa proroka odnoszą się w pierwszym rzędzie do Jerozolimy – miasta naznaczonego szczególną obecnością Boga w Jego świątyni. Wiemy jednak, że od kiedy przez śmierć i zmartwychwstanie “Chrystus (…) wszedł nie do świątyni, zbudowanej rękami ludzkimi, będącej odbiciem prawdziwej [świątyni], ale do samego nieba, aby teraz wstawiać się za nami przed obliczem Boga” (Hbr 9,24), to proroctwo spełnia się na wszystkich tych, którzy postępują za Chrystusem tą samą drogą do Ojca. Odtąd już nie światło jerozolimskiej świątyni, ale blask Chrystusa, który opromienia świadków Jego zmartwychwstania, przyciąga liczne narody i mieszkańców wszystkich krańców ziemi do świętego imienia Bożego.

W przedziwny sposób tego zbawiennego promieniowania świętości zaznała w swoim życiu św. Kinga począwszy od dnia narodzin. Przyszła bowiem na świat w węgierskiej, królewskiej rodzinie Beli IV z dynastii Arpadów. Królewski ten ród z wielką troską pielęgnował życie wiary i wydał wielkich świętych. Z niego pochodził św. Stefan, główny patron Węgier, i jego syn, św. Emeryk. Szczególne zaś miejsce pośród świętych z rodziny Arpadów zajmują kobiety: św. Władysława, św. Elżbieta Turyńska, św. Jadwiga Śląska, św. Agnieszka z Pragi i wreszcie siostry Kingi – św. Małgorzata i bł. Jolanta. Czyż nie jest oczywiste, że światło świętości tej rodziny prowadziło Kingę do świętego imienia Bożego? Czy przykład świętych rodziców, rodzeństwa i krewnych mógł pozostać bez śladu w jej duszy?

Ziarno świętości posiane w sercu Kingi w rodzinnym domu, znalazło w Polsce dobrą glebę do rozwoju. Gdy w 1239 r. przybyła wpierw do Wojnicza, a potem do Sandomierza, nawiązała serdeczną więź z matką swego przyszłego męża Grzymisławą i jej córką Salomeą. Obydwie odznaczały się głęboką religijnością, ascetycznym życiem oraz zamiłowaniem do modlitwy, lektury Pisma Świętego i żywotów świętych. Ich serdeczne towarzyszenie, zwłaszcza w trudnych, pierwszych latach pobytu w Polsce, miało wielki wpływ na Kingę. Ideał świętości coraz bardziej dojrzewał w jej sercu. Szukając wzorców do naśladowania, które mogły odpowiadać jej stanowi, za szczególną patronkę obrała sobie swą świętą krewną – księżną Jadwigę Śląską. Chciała również wskazać całej Polsce świętego, który dla wszystkich stanów i wszystkich dzielnic stałby się nauczycielem umiłowania Ojczyzny i Kościoła. Dlatego wespół z biskupem krakowskim Prandotą z Białaczewa podjęła usilne starania o kanonizację krakowskiego męczennika, bpa Stanisława ze Szczepanowa. Z pewnością niemały wpływ na jej duchowość wywarli żyjący wówczas św. Jacek, bł. Sadok, bł. Bronisława, bł. Salomea, bł. Jolanta – siostra Kingi i wszyscy ci, którzy tworzyli w ówczesnym Krakowie szczególne środowisko wiary.

4. Jeżeli dziś mówimy o świętości, o jej pragnieniu i zdobywaniu, to trzeba pytać, w jaki sposób tworzyć właśnie takie środowiska, które sprzyjałyby dążeniu do niej. Co zrobić, aby dom rodzinny, szkoła, zakład pracy, biuro, wioski i miasta, w końcu cały kraj stawały się mieszkaniem ludzi świętych, którzy oddziaływują dobrocią, wiernością nauce Chrystusa, świadectwem codziennego życia, sprawiając duchowy wzrost każdego człowieka? Św. Kinga i wszyscy święci i błogosławieni XIII w. dają odpowiedź: potrzeba świadectwa. Potrzeba odwagi, aby nie stawiać pod korcem światła swej wiary. Potrzeba wreszcie, aby w sercach ludzi wierzących zagościło to pragnienie świętości, które kształtuje nie tylko prywatne życie, ale wpływa na kształt całych społeczności.

Napisałem w Liście do Rodzin, że “poprzez rodzinę toczą się dzieje człowieka, dzieje zbawienia ludzkości. Rodzina znajduje się pośrodku tego wielkiego zmagania pomiędzy dobrem a złem, między życiem a śmiercią, między miłością a wszystkim, co jest jej przeciwieństwem. Rodzinom powierzone jest zadanie walki przede wszystkim o to, ażeby wyzwolić siły dobra, których źródło znajduje się w Chrystusie Odkupicielu człowieka, aby te siły uczynić własnością wszystkich rodzin, ażeby – jak to powiedziano w polskim milenium chrześcijaństwa – rodzina była “Bogiem silna”” (n. 23). Dziś, opierając się na ponadczasowym doświadczeniu św. Kingi, powtarzam te słowa tu, pośród mieszkańców sądeckiej ziemi, którzy przez wieki, często za cenę wyrzeczeń i ofiar, dawali dowody troski o rodzinę i wielkiego umiłowania życia rodzinnego. Wraz z patronką tej ziemi proszę wszystkich moich rodaków: niech polska rodzina dochowa wiary Chrystusowi! Trwajcie mocno przy Chrystusie, aby On trwał w was! Nie pozwólcie, aby w waszych sercach, w sercach ojców i matek, synów i córek zagasło światło Jego świętości. Niech blask tego światła kształtuje przyszłe pokolenia świętych, na chwałę imienia Bożego! Tertio millennio adveniente.

Bracia i siostry, nie lękajcie się chcieć świętości! Nie lękajcie się być świętymi! Uczyńcie kończący się wiek i nowe tysiąclecie erą ludzi świętych!

5. “Święci pragną świętości”. Takie pragnienie żywe było w sercu Kingi. Z tym pragnieniem rozważała słowa św. Pawła, które słyszeliśmy dzisiaj: “Nie mam (…) nakazu Pańskiego co do dziewic, lecz daję radę jako ten, który – wskutek doznanego od Pana miłosierdzia – godzien jest, aby mu wierzono. Uważam, iż przy obecnych utrapieniach dobrze jest tak zostać, dobrze to dla człowieka tak żyć” (1 Kor 7,25-26). Zainspirowana tym wskazaniem, pragnęła poświęcić się Bogu całym sercem przez ślub dziewictwa. Toteż, gdy ze względu na historyczne okoliczności miała zostać żoną księcia Bolesława, przekonała go do dziewiczego życia na chwałę Bożą i po dwuletniej próbie małżonkowie złożyli na ręce biskupa Prandoty ślub dozgonnej czystości.

Ten sposób życia, dziś może trudny do zrozumienia, a głęboko zakorzeniony w tradycji pierwotnego Kościoła, dał św. Kindze tę wewnętrzną wolność, dzięki której z całym oddaniem mogła troszczyć się przede wszystkim o sprawy Pana, prowadząc głębokie życie religijne. Dziś na nowo odczytujemy to wielkie świadectwo. Św. Kinga uczy, że zarówno małżeństwo, jak i dziewictwo przeżywane w jedności z Chrystusem może stać się drogą świętości. Ona staje dziś na straży tych wartości. Przypomina, że w żadnych okolicznościach wartość małżeństwa, tego nierozerwalnego związku miłości dwojga osób, nie może być podawana w wątpliwość. Jakiekolwiek rodziłyby się trudności, nie można rezygnować z obrony tej pierwotnej miłości, która zjednoczyła dwoje ludzi i której Bóg nieustannie błogosławi. Małżeństwo jest drogą świętości, nawet wtedy, gdy staje się drogą krzyżową.

Mury starosądeckiego klasztoru, któremu początek dała św. Kinga i w którym dokonała swego życia, zdają się dziś dawać świadectwo o tym, jak bardzo ceniła czystość i dziewictwo, słusznie upatrując w tym stanie niezwykły dar, dzięki któremu człowiek w sposób szczególny doświadcza własnej wolności. Tę zaś wewnętrzną wolność może uczynić miejscem spotkania z Chrystusem i z człowiekiem na drogach świętości. U stóp tego klasztoru, wraz ze św. Kingą proszę szczególnie was, ludzie młodzi: brońcie tej swojej wewnętrznej wolności! Niech fałszywy wstyd nie odwodzi was od pielęgnowania czystości! A młodzieńcy i dziewczęta, których Chrystus wzywa do zachowania dziewictwa na całe życie, niech wiedzą, że jest to uprzywilejowany stan, przez który najwyraźniej przejawia się działanie mocy Ducha Świętego.

Jest jeszcze jeden rys ducha św. Kingi, który wiąże się z jej pragnieniem świętości. Jako księżna umiała troszczyć się o sprawy Pana także na tym świecie. Przy boku męża współuczestniczyła w rządzeniu, wykazując stanowczość i odwagę, wielkoduszność i troskę o dobro kraju i poddanych. W czasie niepokojów wewnątrz państwa, walki o władzę w podzielonym na dzielnice królestwie, siejących spustoszenie najazdów tatarskich, św. Kinga potrafiła sprostać wyzwaniom chwili. Gorliwie zabiegała o jedność piastowskiego dziedzictwa, a dla podniesienia kraju z ruiny nie wahała się oddać tego wszystkiego, co otrzymała w posagu od swego ojca. Z jej imieniem związane są żupy solne w podkrakowskiej Wieliczce i w Bochni. Nade wszystko jednak miała na względzie potrzeby swych poddanych. Potwierdzają to jej dawne żywoty zaświadczając, że lud nazywał ją “pocieszycielką”, “lekarką”, “żywicielką”, “świętą matką”. Zrezygnowawszy z naturalnego macierzyństwa, stała się prawdziwą matką dla wielu.

Troszczyła się również o rozwój kulturalny narodu. Z jej osobą i tutejszym klasztorem wiąże się powstanie takich pomników literatury, jak pierwsza napisana po polsku książka: Żołtarz Dawidów – Psałterz Dawidowy.

Wszystko to wpisuje się w jej świętość. A gdy dziś pytamy, jak uczyć się świętości i jak ją realizować, św. Kinga zdaje się odpowiadać: trzeba troszczyć się o sprawy Pana na tym świecie. Ona daje świadectwo, że wypełnianie tego zadania polega na nieustannym staraniu o zachowanie harmonii pomiędzy wyznawaną wiarą a własnym życiem. Dzisiejszy świat potrzebuje świętości chrześcijan, którzy w zwyczajnych warunkach życia rodzinnego i zawodowego podejmują swoje codzienne obowiązki; którzy pragnąc spełniać wolę Stwórcy i na co dzień służyć ludziom, dają odpowiedź na Jego przedwieczną miłość. Dotyczy to również takich dziedzin życia, jak polityka, działalność gospodarcza, społeczna i prawodawcza (por. Christifideles laici, 42). Niech i tu nie braknie ducha służby, uczciwości, prawdy, troski o dobro wspólne nawet za cenę wielkodusznej rezygnacji ze swego, na wzór świętej księżnej tych ziem! Niech i w tych dziedzinach nie zabraknie pragnienia świętości, którą zdobywa się przez kompetentne, służebne działanie w duchu miłości Boga i bliźniego.

6. “Święci nie przemijają”. Kiedy wpatrujemy się w postać Kingi, budzi się to zasadnicze pytanie: Co uczyniło ją taką postacią poniekąd nieprzemijającą? Co pozwoliło jej przetrwać w pamięci Polaków, a w szczególności w pamięci Kościoła? Jakie jest imię tej siły, która opiera się przemijaniu? Imię tej siły jest miłość. Na to wskazuje dzisiejsza Ewangelia o dziesięciu pannach mądrych. Kinga z pewnością była jedną z nich. Tak jak one wyszła na spotkanie Boskiego Oblubieńca. Tak jak one czuwała z zapaloną lampą miłości, ażeby nie przeoczyć momentu, kiedy Oblubieniec przyjdzie. Tak jak one spotkała Go nadchodzącego i została zaproszona, aby uczestniczyć w uczcie weselnej. Miłość Boskiego Oblubieńca, która w życiu księżnej Kingi wyraziła się tylu czynami miłości bliźniego – ta właśnie miłość sprawiła, że przemijanie, któremu poddany jest każdy człowiek na ziemi, nie zatarło jej pamięci. Po tylu wiekach Kościół na ziemi polskiej dzisiaj daje temu wyraz.

“Święci żyją świętymi i pragną świętości”. Raz jeszcze powtarzam te słowa tu, na ziemi sądeckiej. Tę ziemię otrzymała Kinga w darze w zamian za posag, który przekazała na ratowanie kraju i ta ziemia nigdy nie przestała być jej szczególną własnością. Ona wciąż troszczy się o ten lud wierny, który tu żyje. Jakże jej nie dziękować za opiekę nad rodzinami, zwłaszcza nad tak licznymi tu rodzinami wielodzietnymi, na które patrzymy z podziwem i szacunkiem. Jakże nie dziękować jej za to, że wyprasza dla tutejszej wspólnoty Kościoła łaskę tak wielu powołań kapłańskich i zakonnych. Jak nie dziękować jej za to, że dziś zgromadziła nas, jednocząc we wspólnej modlitwie braci i siostry z Węgier, Czech, Słowacji, Ukrainy, na nowo budząc tę tradycję duchowej jedności, którą sama tworzyła z takim oddaniem.

Pełni wdzięczności wielbimy Boga za dar świętości pani tej ziemi i prosimy, by blask tej świętości trwał w nas wszystkich; by w nowym tysiącleciu to wspaniałe światło promieniowało na wszystkie krańce ziemi i by ich mieszkańcy przyszli z daleka do świętego imienia Bożego (por. Tb 13,13) i ujrzeli Jego chwałę.

“Święci nie przemijają”.
Święci wołają o świętość.
Św. Kingo, pani tej ziemi,
uproś nam łaskę świętości!

[Tekst odczytany przez kard. Franciszka Macharskiego.]

[Pozdrowienie końcowe po Mszy św.]

Wdzięczny jestem Bożej Opatrzności za to, że dane mi było dokonać kanonizacji bł. Kingi tu, na ziemi sądeckiej, z którą tak bardzo była związana i która przechowała jej pamięć przez siedem wieków. Dziękuję wam, bracia i siostry, mieszkańcy tej ziemi, że zachowaliście ją w swoich sercach, że modliliście się przez jej przyczynę i wyprosiliście u Boga ten dzień.

Jest jeszcze jeden motyw do dziękczynienia Bogu: oto pośród 108. męczenników, którzy zostali wyniesieni do chwały ołtarzy, znajduje się również zamęczony w oświęcimskim obozie śmierci rektor seminarium duchownego w Tarnowie ks. Roman Sitko. Wiem, jak wielką czcią pośród was, a szczególnie pośród tutejszego duchowieństwa, cieszy się ten bohaterski kapłan, wychowawca duszpasterzy i wierny świadek Chrystusa. Jego beatyfikacja jest również owocem waszej modlitwy. Proszę was, trwajcie nadal w modlitwie za przyczyną św. Kingi i bł. ks. Romana i otoczcie nią także moją papieską posługę na Stolicy św. Piotra.

Trudno nie wspomnieć również sługi Bożego o. Stanisława Papczyńskiego, który urodził się w niedalekim Podegrodziu, a tu zasłynął świętością, którą potwierdza toczący się proces beatyfikacyjny.

Cieszę się, że duch apostolski świętych i błogosławionych żywy jest stale w Kościele tarnowskim. Już od 25. lat wasza diecezja prowadzi swe dzieło misyjne w Kongo-Brazzaville. Wielu pochodzących z tej diecezji duchownych i świeckich uczestniczy w działalności misyjnej Kościoła w różnych częściach świata. Spośród nich trzy osoby przypieczętowały misyjne powołanie ofiarą życia. O. Zbigniew Strzałkowski, franciszkanin konwentualny, ks. Jan Czuba, kapłan diecezjalny, i kleryk Robert Gucwa. Proszę Boga, aby ta misyjna służba i posiew krwi wydały obfite owoce.

Kończąc tę liturgię, pragnę serdecznie podziękować całej diecezji tarnowskiej za dzisiejszą gościnę. Dziękuję zwłaszcza mieszkańcom ziemi sądeckiej. Pozdrawiam władze samorządowe, zwłaszcza ziemi sądeckiej, które tak serdecznie i jednogłośnie mnie zapraszały. To podziękowanie składam na ręce burmistrza miasta Nowy Sącz.

Ze szczególną wdzięcznością zwracam się do sióstr klarysek, dziękuję im za modlitwy i za wierne pielęgnowanie charyzmatu świętej matki Kingi. Pozdrawiam wszystkie tu obecne osoby życia konsekrowanego. Serdecznie witam i pozdrawiam pielgrzymów z kraju pochodzenia św. Kingi – z Węgier, wraz z panem prezydentem Arpadem Gönczem i towarzyszącymi mu osobami, przedstawicielami władz tego kraju. Dla upamiętnienia, że św. Kinga wyszła spośród narodu węgierskiego, nasi bracia Węgrzy wznieśli przy murze klasztornym sióstr klarysek symboliczną “bramę szeklerską”. Przez podobną bramę przechodziła zapewne kiedyś Kunegunda.

Dziękujemy za ten znak wspólnej czci dla świętej księżnej Małopolski. Pozdrawiam również Pana Premiera rządu Słowacji i Pana Premiera rządu Rzeczypospolitej Polskiej. Jest tu wielu kardynałów z USA, Francji, Italii, Węgier, z Polski. Dziękujemy im za obecność.

Cieszę się, że są pośród nas biskupi, duchowieństwo i wierni z Białorusi, Czech, Litwy, Mołdawii, Rosji, Słowacji, Ukrainy oraz innych krajów. Dziękujemy im za obecność i wspólną modlitwę.

Pozdrawiam tych, którym w szczególny sposób patronuje św. Kinga: górników z kopalni soli w Bochni i Wieliczce. Św. Kinga zgromadziła tu dziś wielu ludzi młodych. Kochani chłopcy i dziewczęta, sercem ogarniam każdego i każdą z was. Wiem, że od kilku miesięcy pielgrzymowaliście w “pielgrzymce zaczynu nowego świata” na spotkanie z Papieżem. Modlę się, abyście pozostali na tym duchowym szlaku ewangelicznej wędrówki i byście byli zaczynem cywilizacji miłości i świętości. Miejcie odwagę, wzorem św. Kingi, iść za głosem Chrystusowego wezwania, aby służyć Bogu i człowiekowi. Tu, w Starym Sączu, pragnę powtórzyć to, co powiedziałem do młodzieży na Filipinach, przekazując apel Chrystusa: “Pójdźcie za Mną w trzecie tysiąclecie, aby zbawiać świat. Pójdź ze Mną zbawiać świat, dwudziesty pierwszy już wiek”. Z wdzięcznością myślę też o waszych rodzicach, dziękuję im za wszelkie trudy związane z macierzyństwem i ojcostwem, szczególnie za trud waszego wychowania w wierze, nadziei i miłości.

Zachowujemy serdeczną więź z tymi, którzy w sposób wyjątkowy uczestniczą w krzyżu Pana naszego Jezusa Chrystusa, a mianowicie z chorymi, niepełnosprawnymi oraz z ich opiekunami. Dostrzegam waszą obecność i polecam sprawy Kościoła modlitwie każdego z was.

Pragnę jeszcze pozdrowić licznie tu zgromadzonych funkcjonariuszy Straży Granicznej z rodzinami.

Są pośród was również uchodźcy z Kosowa, którzy otrzymali schronienie w niedalekich Gołkowicach i innych miejscowościach w Polsce. Cieszę się, że w naszym kraju znalazło się dla nich miejsce i życzliwe przyjęcie. Proszę Pana Boga, aby jak najszybciej mogli wrócić do swojej ojczyzny i by mogli tam żyć w pokoju. Ufam też, że szybko zostanie położony kres tragedii wojny. Wszystkich odpowiedzialnych za losy mieszkańców Bałkanów wzywam do zaprzestania działań, które niosą zniszczenia i cierpienie ludzi.

Na koniec pragnę powtórzyć to, co powiedziałem przed dwunastu laty w Tarnowie: “Ta ziemia od lat była mi bardzo bliska” (10 czerwca 1987 r.). Jeszcze pragnę pozdrowić naszych sąsiadów – Węgrów, Słowaków i Czechów. Będzie to egzamin z języka.

[po węgiersku:]

Bardzo serdecznie pozdrawiam pielgrzymów węgierskich, którzy przybyli osobiście na tę uroczystą kanonizację bł. Kingi. Niech przykład i wstawiennictwo nowej świętej, siostry św. Małgorzaty i bł. Jolanty, umocni w was wszystkich miłość do Chrystusa i do Jego Kościoła. Kiedy powrócicie do waszych rodzin i wspólnot parafialnych, zabierając z sobą piękne wspomnienie tego dnia, niech wam towarzyszy moja wdzięczność i błogosławieństwo. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

[po czesku:]

Z serdecznym pozdrowieniem zwracam się do was, drodzy pielgrzymi z Republiki Czeskiej. Dziękuję za wasz udział w tej uroczystej kanonizacji. Trwajcie w wielkodusznej służbie na rzecz wspólnoty kościelnej i rozwoju całego społeczeństwa. Niech wam w tym pomaga Boża miłość, wstawiennictwo Maryi Panny, opieka świętych patronów i moje błogosławieństwo. [po słowacku:]

Pozdrawiam was, drodzy wierni ze Słowacji, i życzę wam, aby ta pielgrzymka stała się dla was okazją do przygotowania do Wielkiego Jubileuszu Roku 2000, który jest blisko. Zawierzam Kościół na Słowacji i wasz umiłowany naród macierzyńskiemu wstawiennictwu Matki Bożej od Siedmiu Boleści, szczególnej Patronce Słowacji. Wszystkich was z serca błogosławię.

[dalej po polsku:]

A teraz jeszcze powtórka z geografii. Jesteśmy tu w Starym Sączu. Stąd wyruszamy ku Dzwonkówce, Wielkiej Radziejowej na Prehybę, dochodzimy do Wielkiej Raczy. Wracamy na Prehybę i schodzimy albo zjeżdżamy na nartach z Prehyby do Szlachtowej i do Krościenka. W Krościenku na Kopiej Górce jest centrum Oazy. W Krościenku przekraczamy Dunajec, który płynie razem z Popradem w kierunku Sącza, Nowego i Starego, i jesteśmy w Sączu z powrotem. A kiedy na Dunajcu jest wysoka woda, to można w pięć-sześć godzin przepłynąć od Nowego Targu do Nowego Sącza. To tyle tej powtórki z geografii.

Jan Paweł II

http://ekai.pl/biblioteka/dokumenty/x359/homilia-podczas-mszy-sw-i-kanonizacji-bl-kingi-stary-sacz/?print=1

W środku: Malowidło ludowe na szkle – bł. Kinga – malowała Ewa Skrzypiec z Nowego Sącza.

Starosądecka Miłościwa Pani i Opiekunka – Św. Kinga

Klasztor starosądecki należy do najstarszych sanktuariów w Polsce. Piękna architektura i bogate dzieła sztuki, zawarte w jego wnętrzu, świadczą dobrze o ludziach z minionych wieków dbających o to miejsce. Od czasu śmierci jego fundatorki bł. Kingi, klasztor stał się miejscem pielgrzymek do jej grobu. Swoista skarbnica kultury narodowej doświadczana była w ciągu wieków licznymi dziejowymi zawieruchami: napady, wojny, rabunki, kasata klasztoru w 1782 roku. W naszym wieku podczas pierwszej i drugiej wojny światowej starosądecki klasztor i miasto ocalały, doświadczając opieki bł. Kingi. Mimo to, burzliwe losy dziejowe odbiły się na uszczupleniu cennych pamiątek klasztoru. Do dzisiaj z wielkim pietyzmem w kaplicy klasztornej w ozdobnych relikwiarzach przechowywane są relikwie błogosławionej. Zachowane są także przedmioty używane przez bł. Kingę: kryształowy kubek, pierścień, medalion, łyżeczka jaspisowa, rękojeść noża z napisem “Ave Maria”, trzon pieczęci z kryształu górskiego oraz Psałterzyk z końca XIII wieku (w tradycji zakonnej bezpośrednio związany z błogosławioną). W klasztornym archiwum znajdują się pochodzące z XIII-XIV w. bogato zdobione rysunkami i miniaturami antyfonarze i graduały, świadczące o wysokiej kulturze muzycznej środowiska klasztornego. Historycy przypisują bł. Kindze wprowadzenie do liturgii w języku polskim pieśni i kazań. To z jej polecenia przełożono Psałterz na język polski, ku wielkiemu pożytkowi zakonnic i Ludu Bożego. W zakonie starosądeckim splata się przeszłość z teraźniejszością. Kiedy zaborcy grozili kasatą klasztoru siostry przez pewien okres prowadziły szkołę dla dziewcząt, służąc na polu edukacji nie tylko miejscowej społeczności. Wychowanką tej szkoły była między innymi słynna śpiewaczka Jadwiga Szayer znana jako Ada Sari (+1963). Starosądecki Festiwal Muzyki Dawnej wiele razy rozbrzmiewał w średniowiecznym kościele wspaniałością śpiewu, zachwycając wielu współczesnych jej znawców. Ostatnie lata kończącego się stulecia były latami jubileuszy. W latach 1980-1981 klasztor obchodził 700 lecie istnienia. W 1990 roku świętowano 300 rocznicę beatyfikacji bł. Kingi, a w 1992 roku 700 rocznicę jej śmierci. Obecny rok 1999, rok VII apostolskiej podróży do Ojczyzny papieża Jana Pawła II i szczególnie data 16 czerwca tego roku czyli dzień uroczystej kanonizacji Świętej Kingi, będzie najradośniejszą chwilą z burzliwej historii starosądeckiego grodu. Na malowniczym tle Starego Sącza, pod murami średniowiecznego klasztoru, z udziałem Piotra naszych czasów i rozmodlonych wielotysięcznych tłumów wiernych, będziemy świadkami uskutecznienia zanoszonej przez wieki do Boga prośby o kanonizację Matki Sądecczyzny. Całe jej życie należało do Boga i ludzi, chodziła drogami cierpień i doświadczeń ludu polskiego, a teraz jako Święta całego Kościoła wypraszać będzie wszystkim potrzebne łaski. Zegar na klasztornej wieży odmierzy kolejny czas historii, a przez bramę, prowadzącą na dziedziniec klasztorny, przejdą siostry Klaryski wracając w zakonne mury z uroczystości kanonizacyjnych, aby nadal realizować życie we wspólnocie, oparte o zasady Ewangelii i reguły z 1253 roku (zatwierdzone przez papieża Urbana IV). Znów w klauzurze zakonnej będzie rozbrzmiewał śpiew, prowadzona będzie kontemplacja i adoracja Najświętszego Sakramentu. Zwinne pracowite ręce Klarysek wyhaftują niejedne liturgiczne szaty, a Bóg w swej opatrzności z pewnością powoła gorące serca dziewcząt do kontynuowania dzieła Świętej Kingi. Franciszkańskie zaś hasła: “Bóg mój i wszystko”, “Pokój i dobro” wcielać się będą w polską religijność trzeciego tysiąclecia. Aureola świętości Kingi jaśnieć zaś będzie w całym Kościele, a nawet pod ziemią, jak w Bochni i w Wieliczce, gdzie górnicy w kopalniach soli poświęcili już dawno ołtarze swej patronce. Natomiast stara lipa na zewnętrznym dziedzińcu kościelnym w Starym Sączu, otoczonym przez XVIII – wieczne budynki, będzie nadal niemym świadkiem dla odwiedzających to miejsce pielgrzymów, a złożone przez nich wota w klasztorze, przypominać będą o doznanych łaskach.

ks. Stanisław Groń SJ

http://www.gron.com/kinga.htm

Pamiątki po Św. Kindze: http://www.gron.com/Pamiatki.htm

Życiorys Świętej Kingi

Jest to imię wywodzące się z węgierskiej formy Kunegunda. Należało ono między innymi do księżniczki krakowskiej, a córki króla węgierskiego. Przyszła Ona na świat w marcu 1234 roku jako trzecia z kolei córka Beli IV i cesarzówny bizantyjskiej Marii Laskarisow. Mało wiemy o jej pobycie na dworze ojca. Więcej informacji napotykamy o niej gdy zostaje sprowadzona do Polski w 1239 roku. Jakie były powody sprowadzenia tak młodej Kingi do kraju?

Polska była rozbita na drobne księstwa. Młody 13-letni władca Bolesław musiał mieć możnego opiekuna. Wzrok jego padł na króla węgierskiego. Inne były racje Beli IV. Wiedział, że trzeba zjednoczyć Europę wschodnią, by sprzeciwić się Mongołom. I tak powstała myśl pozyskania Bolesława dla pięcioletniej Kingi. Spotkanie przyszłych małżonków miało miejsce w Wojniczu. Tutaj zawarto wstępną umowę małżeńską. Dla Bolesława najważniejszym było to, że zyskał sojusznika na Węgrzech, a w Kindze towarzyszkę życia. Kinga wniosła mężowi bogaty posag, który pomógł w odbudowie kraju, a przez to stała się “matką duchową” odrodzenia i odnowy naszej ojczyzny, która przeżywała wtedy kryzys polityczno – gospodarczy. Pierwsze lata pobytu Kingi w kraju to lata tułaczki, pełne trudności i niepokoju. Ciągła zmiana miejsca pobytu (najazdy Tatarów), spotkanie różnych ludzi i doznawanie coraz to nowych wrażeń pozostawiło trwały ślad w umyśle i sercu Kingi i stało się bogatą skarbnicą doświadczeń.

Kinga otoczona była na dworze dygnitarzami świeckimi i duchownymi. Oni wywarli pozytywny wpływ na jej wychowanie. Osobowość jej była kształtowana przez dwie bliskie jej kobiety: matkę Bolesława księżnę Grzymisławę oraz jego starszą siostrę Salomeę (późniejszą błogosławioną). Stały się nie tylko jej wychowawczyniami, ale i powiernicami. Dzięki nim poznała Kinga ducha franciszkańskiego, co potem znalazło odzwierciedlenie w jej postępowaniu względem ubogich. Zasłyszane opowiadania o św. Klarze i Franciszku wycisnęły na jej duszy niezatarty ślad i miały stać się dla niej wskazówką postępowania. Wychowana wśród takich wzorców rozpoczyna pracę nad sobą, aby zniszczyć w sobie ziemskie skłonności, stłumić zmysły i przypodobać się Bogu. Na dworze uczyła się także pisać, czytać, poznawała łacinę i podstawowe prawdy wiary chrześcijańskiej, życie przodków własnych oraz męża. Zajmowała się także podług ówczesnej mody haftowaniem ornatów i innych szat kościelnych.

Gdy Kinga ma około 13 lat, a Bolesław 21 – odbywają się uroczystości zaślubin. Podczas weselnych zabaw często odchodzi w zaciszne miejsce, by polecać Chrystusowi przyszłość swego dziewictwa. Bowiem pod wpływem nabożeństw do świętych mężów i niewiast, u których dziewiczość miała największe znaczenie, rodzi się w niej myśl pójścia w ich ślady. Aby wytrwać w tym postanowieniu, prosi Boga o pomoc i pości w tej intencji. Dużo czasu spędza teraz na modlitwie. Spotyka się z Chrystusem w swojej domowej kapliczce, do której przychodziła kilka razy w ciągu dnia. Zaczyna się ćwiczyć w nocnym czuwaniu i odmawianiu sobie różnych przyjemności. Jednak zapatrzona w niebo nie zapomniała, że jest współrządczynią księstwa krakowskiego i sandomierskiego. Podsuwała mężowi odpowiednie myśli i postanowienia w najważniejszych sprawach. Mogła to czynić dzięki inteligencji, energii, a przede wszystkim religijnemu światopoglądowi. Czuwała, aby stosunek księcia do poddanych był sprawiedliwy i połączony ze zrozumieniem ich potrzeb. Niekiedy sama angażowała się w sprawy sądowe, by bronić wdowy, sieroty i ubogich. Uważała, że pomoc niesiona potrzebującym jest pomocą samemu Chrystusowi.

Kinga wybierając drogę czystości starała się być matką narodu. Wsparła księstwo finansowo. Wniosła swemu małżonkowi wielki posag w wysokości 40 tys. grzywien, który częściowo przeznaczony był na walkę z Tatarami i na odbudowę kraju ze zniszczeń wojennych. Dzięki jej funduszom odbudowano Kraków zniszczony dwukrotnym najazdem tatarskim. Obdarowywała także kościoły, fundowała klasztory, zakładała przytułki dla starych chorych. Hojność Kingi wyrażała się także w opiece, jaką otaczała samotne, spodziewające się dziecka matki. Miała dar zjednywania sobie ludzi, odznaczała się tzw. dobrym podejściem. Nie wzdrygała się rozmawiać z kobietami lekkich obyczajów, swoim wpływem prostując ich kręte ścieżki życia. Pośrednio przyczyniła się do kanonizacji bp. Stanisława. A gdy sprowadzono do kraju jego relikwie, własnoręcznie obmyła je winem i rozłożyła do drogocennych relikwiarzy. Uderzającą cechą Kingi była wielka stanowczość, zdecydowanie, wytrwałość, a nawet wielki upór w dążeniu do celu. Jest to pewność pani przyzwyczajonej do spełniania każdego jej rozkazu i równocześnie świętej, nie dbającej o względy i aprobatę ludzi.

Do klasztoru w Starym Sączu przez Nią założonego wstąpiła po śmierci męża, która nastąpiła w grudniu 1279 roku. W klasztorze starosądeckim przebywała 12 lat. W zachowanym dokumencie prawnym z 1280 roku Kinga po raz ostatni została nazwana “domina” – pani, teraz mówi się, że jest siostrą zakonu św. Franciszka. Przez cały czas pobytu w klasztorze Bóg nie szczędził jej cierpień. Ciężka choroba przykuwa ją do łóżka na 10 miesięcy. Wszystkie cierpienia znosi spokojnie i z pogodą ducha. Pomocą jest dla niej codzienna Msza św. odprawiana w jej celi. Gdy cierpienia ustępują, ma jeszcze dość sił, by szyć odzież dla chorych, ubogich i sierot. Kinga przeczuwając zbliżający się koniec woła siostry i w ich obecności wypowiada swój testament. Napomina ona siostry, by pokładały ufność w Bogu, darzyły Go nadzieją, a siebie nawzajem traktowały z życzliwością i zrozumieniem. Niedługo potem umiera.

Jest 24 lipca 1292 roku. Ceremonie pogrzebowe odbywają się w Starym Sączu. Pochowano ją pod posadzką klasztornej kaplicy. Dokonywane za jej pośrednictwem cuda sprawiły, że niedługo po jej śmierci dokonano translacji jej relikwii, przygotowano cenne relikwiarze. W związku z kasatą klasztoru klarysek relikwie zostały wywiezione ze Starego Sącza w 1782 roku. Urzędnicy austriaccy wywieźli głowę, rękę i trumienkę z relikwiami i obrabowali je z drogocennych ozdób. Ale po pewnym czasie relikwie wróciły do Starego Sącza.

Beatyfikowano ją po długich staraniach 11 czerwca 1690 roku. Papież Aleksander VIII dniem jej poświęconym ogłosił 24 lipca, zaś Benedykt XIII przyznał jej tytuł patronki Polski i Litwy. Jest ona także patronką górników Bochni i Wieliczki. Kinga została kanonizowana przez Ojca św. Jana Pawła II w dniu 16 czerwca 1999 roku w Starym Sączu.

 

Modlitwy do Świętej Kingi

Najdroższa Patronka nasza – Kingo święta! Tyś od zarania życia pałała gorącą miłością ku Bogu i serdecznie współczułaś z niedolą bliźnich; na książęcym tronie i w klasztornej celi ratowałaś Ojczyznę naszą w potrzebie i poddanych swoich wspierałaś hojnie w ubóstwie i cierpieniu, a z tronu niebieskiej chwały poprzez stulecia wypraszałaś i teraz wypraszasz u Boga swoim czcicielom niezliczone łaski i cuda. Wyjednaj nam, prosimy Cię, u Boga łaskę, której tak gorąco pragniemy…….., a przede wszystkim odpuszczenie win, w dobrym wytrwanie, żywot cnotliwy i śmierć szczęśliwą. Amen.

LITANIA DO ŚWIĘTEJ KINGI
Kyrie, elejson; Chryste, elejson; Kyrie, elejson.
Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.
Ojcze z nieba, Boże, zmiłuj się nad nami.
Synu, Odkupicielu świata, Boże, zmiłuj się nad nami.
Duchu Święty, Boże
Święta Trójco, Jedyny Boże,
Święta Maryjo, módl się za nami.
Święta Kingo, niepodzielnie oddana Bogu,
Święta Kingo, oblubienico Chrystusa,
Święta Kingo, posłuszna natchnieniom Ducha Świętego,
Święta Kingo, wierna czcicielko Trójcy Przenajświętszej,
Święta Kingo, pełna ufności w Bożą Opatrzność,
Święta Kingo, zjednoczona z Bogiem i służąca ludziom,
Święta Kingo, wiernie idąca śladami Bogarodzicy,
Święta Kingo, wzorowa uczennico św. Franciszka,
Święta Kingo, duchowa córko św. Klary,
Święta Kingo, dziewico wielkiej pobożności,
Święta Kingo, dziewico anielskiej czystości,
Święta Kingo, księżno ewangelicznie uboga,
Święta Kingo, troskliwa Matko powierzonego ci ludu,
Święta Kingo, zatroskana o zbawienie każdego człowieka,
Święta Kingo, opiekunko kapłanów,
Święta Kingo, pełna szacunku dla sług, Kościoła,
Święta Kingo, roztropna przewodniczko do nieba,
Święta Kingo, hojna fundatorko kościołów i klasztorów,
Święta Kingo, Pani, której nieobca była nędza,
Święta Kingo, wspomagająca nas w trudzie nowej ewangelizacji,
Święta Kingo, chlubo narodu węgierskiego,
Święta Kingo, mądra Matko naszej Ojczyzny,
Święta Kingo, strażniczko dobra narodu,
Święta Kingo, piastunko polskiej mowy,
Święta Kingo, zasłużona dla polskiej kultury,
Święta Kingo, patronko kopalni soli,
Święta Kingo, przemożna patronko nasza.
Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.
Kyrie, elejson, Chryste, elejson, Kyrie, elejson.

• Abyśmy prawdziwie chrześcijańskim życiem nieustannie uwielbiali dobroć miłosiernego Boga, uproś nam święta Kingo.
• Abyśmy w codziennych doświadczeniach zaufali Bożej Opatrzności, uproś nam święta Kingo.
• Abyśmy naszą modlitwą i troską otaczali zawsze sprawy Kościoła, Ojczyzny i Narodu, uproś nam święta Kingo.
• Abyśmy umieli otwierać nasze serca na potrzeby bliźnich, uproś nam święta Kingo.
• Abyśmy żyjąc w prawdziwej jedności i pokoju wzajemnie sobie przebaczali, uproś nam święta Kingo.
• Aby wszyscy Polacy dbali szczerze o potrzeby bliźnich, o pomyślność i rozwój Ojczyzny, uproś nam święta Kingo.
• Abyśmy pełni wiary w Miłosierdzie Boże z radością oczekiwali na wezwanie Pana, uproś nam święta Kingo.

Ks.: Oto Oblubieniec nadchodzi,
W.: Wyjdźcie na spotkanie Chrystusa.

Módlmy się:

Boże, Ty obdarzyłeś świętą Kingę hojnym błogosławieństwem i zachowałeś dziewicą nawet w małżeństwie, spraw za jej wstawiennictwem, abyśmy dzięki czystości życia trwali przy Tobie i wstępując w jej ślady mogli dojść do Ciebie. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Obraz kanonizacyjny

 

Żywoty św. Krystyny z Bolseny głoszą, że pochodziła ona z Tyru w Fenicji (dzisiejszy Liban). Jej ojciec miał być namiestnikiem miasta. Kiedy wybuchło prześladowanie, we własnym domu przesłuchiwał chrześcijan, kazał ich dręczyć i skazywał na śmierć. Krystyna podziwiała bohaterstwo chrześcijan i pilnie wypytywała się o naukę Chrystusa. W porozumieniu z dwoma niewiastami, które były już chrześcijankami, ale ukrywały się, dowiedziała się o głównych prawdach wiary katolickiej. To one umożliwiły Krystynie – bez wiedzy ojca – przyjęcie chrztu.
Krystyna początkowo ukrywała ten fakt; jednak na widok odwagi, z jaką na śmierć szli wyznawcy Chrystusa, zaczęła Go wyznawać publicznie, w nadziei męczeństwa. Na oczach ojca miała potłuc złote i srebrne posążki bóstw rzymskich. Ojciec wpadł w szał i kazał dziesięcioletnią córkę wysmagać rózgami. Kiedy ta jednak nadal głośno wyznawała swoją wiarę w Chrystusa, ojciec kazał ją rozdzierać żelaznymi hakami, a potem obracać na kole, polewać jej ciało wrzącym olejem, palić na wolnym ogniu, a wreszcie z kamieniem u szyi zatopić. Wedle innych przekazów, Krystyna, przywiązana do słupa, skonała pod strzałami, którymi ją przeszyto.
Śmierć Krystyny musiała być wyjątkowo okrutna, skoro tradycja – tak na Wschodzie, jak i na Zachodzie – oddawała jej kult przez wszystkie wieki, mimo że tyle innych niewiast poniosło także śmierć męczeńską za Chrystusa. Obecnie centrum kultu św. Krystyny z Tyru znajduje się nad jeziorem Bolsena, od którego nazwę przyjęła także miejscowość. Jest tam kościół poświęcony św. Krystynie. Wspaniały ołtarz jest dziełem słynnego rzeźbiarza Jana della Robia (XV w.). Przedstawia on sceny z życia Męczennicy. Co roku 24 lipca urządza się tu uroczyste nabożeństwo i wystawia obrazy, przedstawiające jej życie. Najstarszy ślad jej kultu spotykamy już w wieku IV.

Ikonografia nie przedstawia Krystyny jako dziewczynki, ale w postaci dorosłej, by podkreślić, że ukochaniem Pana Jezusa i okazanym męstwem przerosła wielu dorosłych.

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/07-24b.php3

24 lipca

Żywot świętej Krystyny,
panny i Męczenniczki

(Żyła około roku Pańskiego 200)

 

Święta Krystyna była córką poganina Urbana, który we Włoszech w mieście Tyrze pełnił służbę starosty. Nierzadko w jego domu pociągano chrześcijan do odpowiedzialności i kuszono ich rozmaitymi udręczeniami do porzucenia wiary Chrystusowej. Mała dziewczynka ze łzami w oczach podziwiała cierpliwość, niewzruszoną wytrwałość i ochoczość, z jaką wyznawcy nowej wiary znosili największe męki, a nawet śmierć, pytała przeto służebnicy, czemu ci ludzie wśród najsroższych cierpień okazują taką pogodę umysłu. Służebnica, która była chrześcijanką, wtajemniczyła ją w prawdy wiary Jezusowej i przysposobiła do chrztu świętego, a kapłan nadał dziewczątku imię Krystyny.

Urban, niechętnie widząc litość, jaką jego dwunastoletnia córeczka okazywała chrześcijanom, wyznaczył jej osobne mieszkanie, ozdobił je bożyszczami ulanymi ze złota i srebra, wręczył jej pewną ilość kadzidła i nakazał służebnicom dawać baczenie, aby ich pani codziennie składała bogom ofiary.

Krystyna modliła się żarliwie w samotności i ani świec nie paliła przed bożyszczami, ani kadzeniem czci im nie oddawała. Niewolnice przypomniały jej pewnego dnia: “Pani, już od tygodnia zaniedbujesz ofiary bogom; pomnij na to, że gniew ich spadnie na nas i przyprawi nas o zgubę”. “Nierozsądne – rzekła dziewica – jakież brednie prawicie! Ślepym świec nie palę, głuchych nie proszę o posłuch; żywemu tylko Bogu, władcy Nieba i ziemi, przynoszę ofiarę prawdy i miłości”. Niewolnice, przestraszone tymi słowy, uwiadomiły o tym ojca Krystyny, który zagroził jej: straszną zemstą, gdyby nieśmiertelnym bogom nie oddała czci przynależnej.

Krystyna nie ulękła się pogróżek i nie troszczyła się wcale o bożków, w nocy zaś wychodziła z domu na tajne nabożeństwa chrześcijan, odwiedzała więźniów, krzepiła ich na duchu, i rozdarowywała ubogim wszystko co posiadała. Wierzyła tak gorąco, że potłukła kosztowne posągi bożyszcz na drobne kawały, a za złoto tym sposobem uzyskane zakupywała chleb dla zgłodniałych. Gdy ojciec dowiedział się o tym co zaszło, wybuchnął srogim gniewem i zapytał córkę: “Czyś oszalała do tego stopnia, że ważysz się rękę podnieść przeciw bogom?” “Miły ojcze – odparła Krystyna – jacyż mi to bogowie, których zdruzgotać zdoła ręka dziecięca! Martwe to raczej postacie ulane z kruszcu. Jeden tylko jest Bóg, wiekuisty, niewidzialny, i tego wielbię”. Zapalony niepohamowanym gniewem Urban znieważył ją czynnie, a potem kazał niewolnikom siec ją rózgami. Krew lała się z pleców i bioder dziecięcia, kawały skóry i ciała spadały pod silnymi razami na ziemię, ale Święta nie zachwiała się. Po tej strasznej kaźni kazał ją ojciec zamknąć w więzieniu, sam zaś usunął się do komnaty, oddany na łup gniewu, wstydu i żalu. Wszyscy krewni, znajomi i przyjaciele wśród łez i zaklęć błagali Krystynę, aby była posłuszna woli ojca, ale nadaremnie. Zdecydowana na wszystko panienka odpowiedziała: “Życia chętnie gotowam się wyrzec, ale nigdy nie porzucę swej wiary”.

Okrutny Urban wpadł tedy na szatański pomysł. Kazał córkę przywiązać do koła, rozniecić pod nim ogień, obracać ją jak na rożnie i polewać olejem, ale anioł obronił ją od poparzenia i spalenia, podniósł się bowiem silny wiatr, skierował płomień i wrzący olej na katów i kilku z nich strasznie poparzył. Cud ten nie tylko nie przekonał Urbana, lecz przyprawił go o gniew wściekły i niepohamowany. Męczennicę wtrącono z powrotem do więzienia, a rozjątrzenie Urbana tak się wzmogło, iż paraliżem ruszony nagle umarł.

Święta Krystyna

Krystyna zalała się gorzkimi łzami dowiedziawszy się o śmierci rodzica i modliła się dzień i noc o łaskę wytrwałości.

Następca Urbana, Dion, kazał Krystynę zawieść do świątyni Apollina, aby uroczystą ofiarą starała się zjednać sobie przychylność bożka. Gdy Krystyna weszła do świątyni, posąg Apollina runął z ołtarza i rozprysnął się na tysiąc kawałków, zaczem Dion kazał ją wrzucić do żelaznej kołyski napełnionej wrzącą smołą. Krystyna przeżegnała się i weszła w nią ze słowami: “Słusznie czynicie, kładąc mnie w kołyskę, gdyż rok właśnie minął, odkąd chrztem świętym odrodziłam się w duchu”, nie poniosła wszakże żadnej szkody na ciele i śpiewała hymny i pobożne pieśni na chwałę Boga. Dion, nie mogąc znieść poniżenia, jakiego doznała jego pycha, runął paraliżem ruszony martwy na ziemię. Wielu świadków tego zdarzenia przyjęło wiarę Chrystusową, a Męczennica wróciła do więzienia. Następcą Diona był Julian. Cieszył się on nadzieją przełamania uporu dziewicy i pozostawił jej do wyboru, co woli, czy uczcić bogów rzymskich, czy też zginąć w czeluściach rozpalonego pieca. Krystyna nie zawahała się w wyborze i przejęta nadziemskim zachwytem znowu opiewała w płomieniach chwałę Boga. Sąd, przypisując ten cud siłom czarodziejskim, kazał ją zamknąć w jamie napełnionej jadowitymi gadami, wszakże żaden wąż nie tknął jej, a dziewica wdzięcznością przejęta, wielbiła miłosierdzie Boże. Nie posiadając się w gniewie, kazał jej tyran wyrwać język, ale Krystyna za łaską Bożą i bez niego sławiła Zbawiciela. Widzowie, zdumieni tym cudem mimo woli uznali potęgę Pana nad pany i uwierzyli w Chrystusa, a Julian, zawstydzony stałością nieletniej dziewicy, kazał ją przeszyć strzałami. Ugodzona w samo serce, zakończyła żywot doczesny, po czym jeden z krewnych, wzruszony jej stałością i pobożnością, wyprosił sobie zwłoki Męczennicy i uczciwie je pogrzebał.

Nauka moralna

Czyimże dziełem była ta nieugięta stałość, nieulękłość, cierpliwość i niepojęta wytrwałość świętej Krystyny? Na to jedna tylko jest odpowiedź: cuda te sprawiła łaska uświęcająca.

Łaska ta wytwarza w człowieku trzy cnoty, trzy dary nadprzyrodzone, tj.

dar wiary w Boga Ojca,

dar nadziei w Jezusie Chrystusie jako oswobodzicielu i Zbawicielu naszym,

i dar miłości ku Duchowi świętemu, w którym jednoczy się niejako miłość Ojca i Syna.

Święty Tomasz z Akwinu tłumaczy i wyjaśnia to działanie łaski uświęcającej w ten sposób: “Jak łaska naturalna, która czyni człowieka człowiekiem, udziela mu sił i zdolności czynienia i osiągnięcia tego, co człowiek ma czynić i osiągnąć, tak łaska uświęcająca, która go czyni nową istotą, dziecięciem Boga, udziela mu tych sił i zdolności, za pomocą których może to czynić i to osiągnąć, co osiągnąć powinien jako dziecię Boże, tj. szczęście w Bogu”. Okażmy przeto wdzięczność Bogu, uświęcając i oczyszczając skłonności i popędy naturalne aktami wiary, nadziei i miłości.

Łaska uświęcająca wytwarza w duszy naszej cztery cnoty kardynalne:

mądrość,

sprawiedliwość,

wstrzemięźliwość

i męstwo.

Toteż św. Antoni mówi jak następuje: “Jak ze słońca wychodzą promienie ogrzewające i ożywiające naszą ziemię, tak z łaski Bożej płyną cnoty zdobiące dusze”. Podziwiajmy dobroć Boga, który nie tylko nas przyjął za dzieci swoje i stworzył nas istotami zdolnymi pojąć i miłować Go, ale opatrzył nas siłą budowania bliźnich, czynienia im dobrze i wpływania na ich poprawę. Korzystajmy przeto z tych nadprzyrodzonych sił i darów, tak jak św. Krystyna, abyśmy kiedyś mogli wejść do Królestwa niebieskiego i oglądać oblicze Stwórcy i Pana naszego.

Modlitwa

Prosimy Cię, Panie, aby święta Krystyna, Panna i Męczenniczka, wyjednała nam przebaczenie grzechów za pośrednictwem owych licznych zasług, jak również cnoty czystości i męstwa, którymi ją w męczeństwie obdarzyłeś. Amen.

 

Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dni roku – Katowice/Mikołów 1937r.

http://ruda_parafianin.republika.pl/swi/k/krysty2.htm

Męczennice hiszpańskie, karmelitanki bose z klasztoru św. Józefa w Guadalajara, zostały zabite za wiarę podczas prześladowania religijnego. Poniosły śmierć męczeńską 24 lipca 1936 roku, gdy szukały poza klasztorem schronienia przed prześladowaniami gwardii rewolucyjnej. Beatyfikował je św. Jan Paweł II w 1987 roku.

Maria Pilar od św. Franciszka Borgiasza urodziła się w Tarazona 30 grudnia 1877 roku. Do Karmelu wstąpiła w roku 1898. Męczeństwo poniosła po trzydziestu ośmiu latach życia zakonnego. Przeszyta kulami i poraniona nożem, znosiła okrutne męki na wzór swego Boskiego Oblubieńca na krzyżu. Przed śmiercią modliła się słowami: “Mój Boże, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią”.

Teresa od Dzieciątka Jezus urodziła się w Mochales 5 marca 1909 roku. Mając szesnaście lat, wstąpiła do Karmelu w Guadalajara. Swoje pragnienie męczeństwa wyraziła kilka lat przed śmiercią, pisząc w liście do przyjaciółki: “Niech żyje Chrystus Król! O, gdybym tylko mogła pewnego dnia powtórzyć ten okrzyk na gilotynie”. Bóg udzielił jej tej łaski. Przymuszana do okrzyków: “Niech żyje komunizm”, zawołała: “Niech żyje Chrystus Król!” Strzelono do niej, gdy biegła naprzód z rozkrzyżowanymi ramionami.

Maria Angeles od św. Józefa urodziła się 6 marca 1905 roku w Getafe. Od najmłodszych lat pragnęła zostać zakonnicą. W roku 1929 wstąpiła do Karmelu. Po jej męczeńskiej śmierci, w jednej z książek, których używała, znaleziono kartkę z jej modlitwą: “Mój Boże, przyjmij ofiarę mego życia pośród cierpień męczeństwa, abym w ten sposób mogła dowieść mojej miłości ku Tobie, tak jak uczyniło to tyle dusz, które Cię kochały i umarły z miłości do Ciebie”.

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/07-24c.php3

Antoni imieniny obchodzi: 9 stycznia, 12 stycznia, 17 stycznia, 6 lutego, 1 Marca, 28 Marca, 3 kwietnia, 10 kwietnia, 7 czerwca, 13 czerwca, 5 lipca, 7 lipca, 24 lipca, 3 września, 24 października, 31 października, 7 listopada oraz 28 grudnia

Jakobina imieniny obchodzi: 24 lipca oraz 16 września

Kinga imieniny obchodzi: 24 lipca

Krystyna imieniny obchodzi: 18 stycznia, 14 lutego, 13 Marca, 24 lipca oraz 5 grudnia

Kunegunda imieniny obchodzi: 3 Marca oraz 24 lipca

Olga imieniny obchodzi: 11 lipca oraz 24 lipca