11 komentarzy

1. Odpowiedz

   space

   2 stycznia 2015 godz. 09:00

   Obejrzeliśmy z Żoną wczoraj 1szą część. Film wzruszający i przedstawiający Jana XXIII jako świętego człowieka (wcześniej nic o nim nie wiedziałem, więc nic mi nie “wyjaśnia”). W interesujący sposób naświetla (albo szkicuje) mechanizmy psychologiczne związane z wyborami podczas konklawe. Momentami chyba trochę naiwny, czasem żartobliwy (wobec pysznych kardynałów), ale dobrze się ogląda. Dzięki, Circ. Polecam!

2. Odpowiedz

   circ

   2 stycznia 2015 godz. 10:43   - w odpowiedzi do: space 09:00

   Jak zobaczysz drugą część to zobaczysz że wyjaśnia, przede wszystkim konieczność powołania Soboru II by przywrócić w Kościele i świecie Chrystusowy ład, zaniedbany wcześniej z powodu tego, że KK popadł w pychę.

3. Odpowiedz

   circ

   2 stycznia 2015 godz. 10:45   - w odpowiedzi do: space 09:00

   Zwroć uwagę na kard. Ottawianiego, który gówno rozumiał z Ewangelii i całe zycie rzucał kłody papieżowi, a teraz tradycjonaliści powołują się na niego jak na świętego.

4. Odpowiedz

   Jacek

   2 stycznia 2015 godz. 14:25

   za: http://www.liturgia.pl/blogi/Agnieszka-Myszewska-Dekert/Lament-glodnej-owcy.html

   Lament głodnej owcy
   Blogi » Agnieszka Myszewska-Dekert’s blog » Kairos

   28.10.2013

   Widzę plastikowe, jednorazowe kubeczki, w które włożono Ciebie, Panie i moje serce krwawi… wciąż krwawi… Tam daleko, na podestach, Arcypasterze skaczą ku uciesze gawiedzi a tu, mój Pan, wrzucony niedbale do plastikowych kubeczków, ogołocony i opuszczony przez własnych uczniów, wydany w ręce szafarek. Jak to się stało, że w obecności swego Namiestnika, mój Pan został tak bardzo poniżony? Czy zabrakło naczyń godnych Jego obecności? Czy zabrakło wyświęconych kapłanów? A może zabrakło troski? Nakazano otaczać Cię czcią, powierzono opiece kapłanów, przecież właśnie przez wzgląd na Twoją, Panie, Obecność wyniesionych do swej godności, których dłonie zostały konsekrowane, by mogły Cię dotykać; odzianych w uroczyste i odświętne szaty, tak by nikt nie miał wątpliwości, że oto nadchodzi On, Zbawca świata, Pan… a tu plastikowe kubeczki a w nich już nie mój Pan, a ciasteczko jedności, wkładane przez pstrokato odziane szafarki do każdych wyciągniętych rąk… Rzeczywistość zamieniana na symbol, symbol zamieniany na dym.

   Pogardziliśmy Tobą, wybraliśmy luz zamiast czci i ducha czasów zamiast Twego Ducha. Klimat stał się ważniejszy niż Twoja chwała. Tu już nie chodzi o Ciebie, Panie, ale o to by nam było miło i sympatycznie…

   Bo czyż nie jest tak, że otoczyliśmy Cię śmieciami, że każemy Ci mieszkać w prymitywnych bunkrach z dziecięcych koszmarów, które nie wzniosą naszych modlitw do Nieba, ale każą im pełzać w prochu, niezdolnym by wzbić się, przygniecionym ciężarem profanum i ego architekta. Co więcej, w Twoim własnym domu spychamy Cię coraz dalej i coraz głębiej, coraz częściej z pozornej troski wynosząc tabernakulum do bocznych kaplic, zaburzając układ świętej Przestrzeni. Nawet krzyż, ten krzyż, na którym umarłeś byśmy my mogli mieć życie, usunęliśmy z ołtarzy, byśmy się mogli wzajemnie, bez przeszkód, adorować. Modlimy się zatem w pustkę, więc i pustka nam odpowiada… Nie ma już krzyża wnoszącego się na kamieniu fundamentu, nie ma centrum; ruszyliśmy fundament świata, nie bacząc, że w ten sposób możemy wtrącić świat naszej wiary na powrót w nicość…

   Panie Jezu Chryste (…), niech (te świece) przez znak Krzyża świętego otrzymają takie błogosławieństwo, żeby ze wszystkich miejsc, gdzie zostaną zapalone lub umieszczone, uchodzili w popłochu i z drżeniem książęta ciemności ze wszystkimi swymi poplecznikami, a nie ważyli się już niepokoić ani dręczyć tych, którzy służą Tobie, Bogu Wszechmogącemu, który żyjesz… (collectio rituum, s. 284-286).

   Zaginąłeś nam, zasypany plastikowymi śmieciami. Ofiarujemy Ci rzeczy jakich wstydzilibyśmy się dać najuboższym, bo mówiłyby o naszej dla nich pogardzie. Czy to nie znamienne, że znikł obrzęd poświęcania świec ofiarowanych Tobie? Jak bowiem poświęcać coś, co jest sztuczne i bezduszne, coś co nie służy, nie spala się, nie ofiaruje, co jest tylko atrapą. A Paschał? Jak śmieliśmy ten znak Twojej Ofiary i Twego zmartwychwstania, znak nowego Stworzenia uczynić sztucznym! Jak śmieliśmy zakłamać Twoją ofiarę z chciwości, ze źle rozumianej oszczędności, czy ze zwykłej bezmyślności; my, którzy zarzekamy się, że oddamy życie za Ciebie, w rzeczywistości nie upuścimy dla Ciebie nawet ani jednej kropli wosku…

   Dałeś nam siebie, a my zamiast paść na kolana i otoczyć czcią traktujemy Cię z nonszalancją jak naszą własność. Jak coś, co się nam słusznie należy. Kto jeszcze przyklęka przyjmując Cię? Przez ten prosty i jasny gest uznając, że jesteś jego Panem? Jego Władcą? Właśni pasterze zabronili okazywać należnej Ci czci. Właśni pasterze uczą nas lekceważenia Ciebie swoją niedbałością. Uczą nas wygody. Ilu z nas widziało ich klęczących przed Tobą, powierzających się Tobie dzień po dniu, dobrowolnie, z potrzeby serca? Nie liczących czasu jaki poświęcają Tobie przez Święte Obrzędy? Praktyczność postawili przed Tobą. Ale to nie praktyczność i wygodna nas zbawia. Ty nas zbawiasz.

   Czuję więc, jakby część twoich pasterzy zdradziła Cię, Panie. Poniżyła, upokorzyła, obdarła z szat i rzuciła w błoto pod stopy przechodniów. Zajęci życiem tego świata, duchem tego świata – więc Twoje życie – to najbardziej ukryte i bezbronne – w sakramencie Eucharystii – już nie obchodzi ich tak bardzo. Ich usta są pełne Ciebie, ale ich serca są puste. Mają teraz nowego ducha, ducha czasów, ducha przemian, więc Twój Duch, Panie, Duch Uświęcenia i Ofiary, Duch czci i posłuszeństwa musi mu ustąpić.

   Z Twojej nauki wyciągnięto tylko jedno słowo – miłość. Ale ta miłość jest pusta jeśli nie stoi za nią troska i odpowiedzialność za wychowanie naszych dzieci, za czystość nauki, za kształt świata. Jeśli usprawiedliwia się nią każde zło, każdy występek, każdą bezmyślność i wyuzdanie. Jeśli nie stoi za nią świadomość upadku, który ciągle próbuje wgryźć się w duszę człowieka i splugawić wszystko co czyste i święte.

   Dlatego nie czyń Panie dla nas cudów, niech Twoje Hostie nie spływają krwią by przekonać nas o Twojej Obecności. Nie jesteśmy tego godni. Nie uklękniemy przed Tajemnicą. Nie uszanujemy daru. Jedyne co potrafimy, to zrobić sobie z nią zdjęcie i rozesłać znajomym…

   Ale miej nad nami miłosierdzie, Panie. Naucz nas na nowo adoracji, naucz zginania kolan przed Tobą i życia dla Ciebie, ofiarowania się dla Ciebie… Bo jeśli Ciebie utracimy, cóż nam zostanie – tylko słowa, a słowa, nawet Twoje Słowa, umiemy zmieniać wedle własnej woli…

   Niech więc uważają nas ludzie za sługi Chrystusa i za szafarzy tajemnic Bożych! A od szafarzy już tutaj się żąda, aby każdy z nich był wierny. 1 Kor 4,1-2

   A wy, nasi Pasterze, nie odbierajcie nam tego! Nie zabraniajcie nam czcić naszego Pana! Pozwólcie nam klękać przed naszym Panem, w ciszy i adoracji, uczcie nas tego swoją postawą. Nauczcie nas na nowo szanować ten wielki dar Obecności, Najświętszej i Największej Tajemnicy, dar z którego wypływa i wasza kapłańska godność. Nie szukajcie ciągle nowych dróg, nowych ewangelizacji, ale zawróćcie do źródła, a my podążymy za wami, bo wiedzie nas to samo pragnienie, ta sama tęsknota i tylko On – utajony w swojej Obecności – może ją ukoić. Nie spłaszczajcie tego Daru, nie rozmydlajcie, nie profanujcie bezmyślnością, wesołkowatością i bylejakością. A kiedy przystępujemy do Komunii, nie mówcie o procesjach zbawionych – jeszcze jesteśmy na tym świecie, odkupieni ale grzesznicy. W procesji weźmiemy Go i przejdziemy mimo… A przyklęknięcie zatrzyma nas przed Nim, choć na chwilę – wystarczającą by się nawrócić, by odkryć, że upadamy. Ale upadamy przed Nim. I to On nas podnosi.

5. Odpowiedz

   space

   2 stycznia 2015 godz. 14:38   - w odpowiedzi do: circ 10:45

   Trudno nie zwrócić uwagi na Ottavianiego :) To on jest główną postacią komiczną filmu! Wyśmiewa się w ten sposób przywary, zamiast je potępiać, co jest dobre.

   Ponieważ jednak nie znam żadnych źródeł, to światło rzucone na Ottavianiego nie jest dla mnie decydujące – mogę na przykład dopuszczać możliwośc, że film jest tendencyjny w jakiś sposób. Na niewiele więcej mam jednak czas.

6. Odpowiedz

   space

   2 stycznia 2015 godz. 14:41   - w odpowiedzi do: Jacek 14:25

   Trochę płytka ta lamentacja i przez to sztuczna. Brak jej pokoju, który jest domeną Ducha Bożego.

7. Odpowiedz

   circ

   3 stycznia 2015 godz. 12:44   - w odpowiedzi do: Jacek 14:25

   Widzę plastikowe, jednorazowe kubeczki, w które włożono Ciebie, Panie

   Podczas Ostatniej Wieczerzy nie pito ze złotych kielichów, ale prostych glinianych lub kamiennych. Nikt nie siedział tam sztywno, ale swobodnie, o czym świadczy fakt, że apostołowie w gwarze rozmów nie zwrócili nawet uwagi na to, że Jezus mówi i pokazuje Janowi kto go zdradzi.

   Wkładanie normalności w sztywny gorset formy jest cechą judaizmu i tym potem zgrzeszył Kościół, z czego wycofał się na Soborze II. I dobrze.

8. Odpowiedz

   circ

   3 stycznia 2015 godz. 12:52   - w odpowiedzi do: space 14:38

   Ponieważ jednak nie znam żadnych źródeł, to światło rzucone na Ottavianiego nie jest dla mnie decydujące

   To spójrz;-tradycjonaliści dalej ciągną ten spór. Podobnie do dziś ciągnie się za Polakami cień grzesznika Piłsudskiego.

   Kardynał
   Ottaviani i II
   Sobór Watykański

   Ataki prasowe na kard. Ottavianiego, zwłaszcza ze strony prasy komunistycznej i liberalnej, potwierdziły, że był on najważniejszą postacią pierwszej części soboru.

   W trakcie pierwszych trzydziestu ośmiu zgromadzeń II Soboru Watykańskiego nie było z pewnością osoby, która zyskałaby taki rozgłos jak uczony, błyskotliwy i wytworny sekretarz najważniejszej kongregacji rzymskiej – Świętego Oficjum – kard. Alfred Ottaviani. I nie ma żadnej przesady w twierdzeniu, że zdecydowana większość komentarzy prasowych na jego temat była mu stanowczo nieprzychylna, niekiedy do stopnia graniczącego z histerią.

   http://www.piusx.org.pl/zawsze_wierni/artykul/1048

   Nazywają siebie ”zawsze wiernymi”, ciekawe komu są wierni i czemu.

   Jeden kardynał a takiego smrodu narobił swoją pychą.

9. Odpowiedz

   Jacek

   3 stycznia 2015 godz. 18:22   - w odpowiedzi do: circ 12:44

   Apostołowie na ostatniej wieczerzy (nie wiedzieli, że jest ostatnia)wieczerzali po prostu ze swym ulubionym nauczycielem. Nie zdawali sobie tak naprawdę sprawy co się dzieje i z kim siedzą przy jednym stole. (Dowód – wypowiedzi Piotra na Gorze Przemienienia) A i tak było to dość uroczyste spotkanie.

   My dziś znamy potężne rozmiary wszechświata i zdajemy sobie sprawę,że Eucharystia to spotkanie, przyjęcie do serca jego Stworzyciela. Nie mamy żadnego alibi, aby tak Go traktować jak to Pani proponuje.

   Po raz kolejny wzywam do opamiętania, przede wszystkim w Pani interesie.

10. Odpowiedz

    circ

    8 stycznia 2015 godz. 17:02   - w odpowiedzi do: Jacek 18:22

    Apostołowie na ostatniej wieczerzy (nie wiedzieli, że jest ostatnia)wieczerzali po prostu ze swym ulubionym nauczycielem. Nie zdawali sobie tak naprawdę sprawy co się dzieje i z kim siedzą przy jednym stole.

    Nauczyciel dawał im przykład swobody i ubóstwa, cnót przeciwnych przepychowi i tysiącom reguł synagogi.

    My dziś znamy potężne rozmiary wszechświata i zdajemy sobie sprawę,że Eucharystia to spotkanie, przyjęcie do serca jego Stworzyciela.

    Właśnie, Eucharystia to postawa serca, nie ciała i zmysłów.
    To jest trochę trudniejsze niż się Panu wydaje.

11. Odpowiedz

    circ

    8 stycznia 2015 godz. 17:05   - w odpowiedzi do: Jacek 18:22

    Ponadto- kaznodzieje bractwa Piusa X to wyjątkowi nudziarze (prócz tego że schizmatycy nieposłuszni papieżom), nie wyplenili własnych chwastów a szukają cudzych.

    Proszę słuchać się kapłanów Kościoła Rzymskiego.